Ένας μικρός φούρνος είχε ανοίξει τα τελευταία χρόνια σε κεντρική περιοχή της Καλαμάτας και φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα. Τις τελευταίες μέρες οι χαμογελαστοί ιδιοκτήτες έγιναν σκυθρωποί και οι άνθρωποι εκμυστηρεύονται ότι ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το όνειρο της μικρής επιχείρησης για να ξαναγυρίσουν στο αβέβαιο μεροκάματο, όπου άλλοι θέτουν τους όρους της απασχόλησης…
Όπου φούρνος, βάλτε ψιλικατζίδικο, καφέ, επιδιορθώσεις ρούχων, χαρτοπωλείο κ.τ.λ. Φοβάμαι ότι η παραπάνω μοίρα είναι για χιλιάδες τέτοιες, οικογενειακές κατά βάση, επιχειρήσεις, μετά την εφαρμογή του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, το οποίο, μεταξύ άλλων, επιβάλλει τεκμαρτό φόρο, θεωρώντας δεδομένο ότι ο ελάχιστος μηνιαίος τζίρος για αυτές είναι 10.000 ευρώ.
Σε ακτίνα μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων μέτρων υπάρχουν τριγύρω μας στις πόλεις πολυάριθμα τέτοια μικροκαταστήματα, ενώ για τα χωριά είναι τα ελάχιστα. Όλοι γνωρίζουμε με το όνομά του το μανάβη μας, τους υπαλλήλους στο φούρνο της γειτονιάς μας, τα παιδιά στο καφέ στη γωνία…
Ποιον πραγματικά εξυπηρετεί η εξαφάνιση ενός ολόκληρου κλάδου; Η φτωχοποίηση και η εξάρτηση χιλιάδων πολιτών; Γιατί η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο πέρασαν έναν τέτοιο νόμο και γιατί δεν υπήρξε μαζικός δυναμικός ξεσηκωμός της αντιπολίτευσης και όσων θίγονται από τέτοια μέτρα; Κατά πόσο αυτά είναι σωστά κατευθυνόμενα και ενδεδειγμένα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής; Και τέλος, πόσο θα βοηθήσουν στον έλεγχο της ακρίβειας, που είναι η τρέχουσα μάστιγα για τα φτωχά και μικρομεσαία νοικοκυριά; Μήπως η συγκέντρωση του εμπορίου στα μεγάλα πολυκαταστήματα, πολλά από τα οποία είναι ξένων συμφερόντων, επιδεινώσει τον καλπασμό των τιμών και οδηγήσει σε περαιτέρω εξαρτήσεις, για να μην πω υποδούλωση;
Χρήσιμες θα ήταν κάποιες απαντήσεις από αρμοδίους και ειδήμονες περί των οικονομικών…
Μα, πάνω από όλα, χρειάζεται να προστατευτούν αυτοί οι άνθρωποι ως επαγγελματίες, που πλέον βρίσκονται άμεσα αντιμέτωποι με το φάσμα της καταστροφής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Χ.Ε.
