Στην Άνω Μέλπεια απεβίωσε εδώ και λίγες ημέρες η Ελένη Γιαλαμά σε ηλικία γύρω των εκατόν δέκα ετών. Λίγος καιρός έχει παρέλθει από τότε που και ο άνδρας της Ελένης, Δήμος Γιαλαμάς, σε ηλικία γύρω των εκατόν ετών, απέθανεν, προσβληθείς από ημιπληγία. Ασφαλώς θα είναι μοναδικό το φαινόμενο του αιωνοβίου αυτού ζεύγους που ηυτύχησεν επί των ημερών του να ίδη απογόνους μέχρι τρίτης γενεάς – 145 τον αριθμό – και να αποθάνη εν μέσω όλων αυτών των τέκνων.
Ο γερο – Δήμος και η γρηά Ελένη, γιατί έτσι τους ωνόμαζαν μέσα στο χωριό, καθ’ όλον τους τον βίον δεν εδοκίμασαν καμμιά αρρώστεια. Ούτε ένας παραμικρός ελονοσιακός πυρετός δεν τους έθιξεν. Αφού και ο θάνατος της γρηάς Ελένης επήλθεν φυσικώτατος, δηλαδή από τα γηρατειά και ο Χάρος στο τέλος χωρίς καμμία πλέον αντίδραση της πήρε την ψυχή.
Κάποτε o υποφαινόμενος επεσκέφθη το αιωνόβιο αυτό ζεύγος και το βρήκε να κάθεται έξω στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Ήταν η εποχή που ο γερο – Δήμος υπέφερε από την επάρατο νόσο. Η επίσκεψις ήταν συγκινησιακή και η σχετική γνωριμία μού επέφερε τον ασπασμό και από τους δύο «γέρους».
Με το χαμόγελο στα χείλη η «γιαγιά» Ελένη μού εξιστορούσε για την περασμένη τους ζωή και χαϊδεύοντας με το απαλούλι χεράκι της το πρόσωπο του γέροντος, είπε: «Θα μου ’ζηγε εκατόν τριάντα χρόνια, αν δεν μου τον έβρισκε αυτό το βάσανο».
Και είχε δίκιο. Ο γέρο – Δήμος ήταν ένα σωστό γεροντοπαλλήκαρο.
Απέκτησαν οκτώ παιδιά, τα οποία κατά σειρά είναι: Σοφία, Γεώργιος, Αθανάσιος, Παναγιώτα, Ιωάννης, Αλέξης, Μαρία και Παντελής, καθώς 58 έγγονους, 49 δισέγγονους.
Ηυτύχησαν ο γερο – Δήμος και η γιαγιά Ελένη να παραστούν σε 28 γάμους, ήτοι σε 8 γάμους των παιδιών τους, σε 19 άλλους γάμους των εγγόνων τους και σε έναν γάμον ενός δισεγγόνου. Έτσι ο συνολικός αριθμός των παιδιών, εγγόνων, δισεγγόνων, τρισέγγονων, γαμβρών και νυφάδων ανήλθε εις 145.
Όλες αυτές οι ανθρώπινες ψυχές βρίσκονται εν τη ζωή και ευημερούν πλην της θυγατρός των Παναγιώτας, θανούσης το 1932, και 5 εγγόνων που απουσιάζουν στην Αμερικήν.
Από νεαράς ηλικίας ο γερος – Δήμος ήταν τσοπάνος. Η περιφέρεια του «Μουρίκι» ήταν εκτεταμένο έδαφος στην κυριότητά του και εκεί επέρασε βόσκοντας τα ποίμνιά του όλον τον καιρό του.
Το σπίτι του ήταν ανοιχτό για όλον τον κόσμο. Εκεί οι πεινασμένοι έβρισκαν τροφή. Γι’ αυτό και ο Θεός του είχε δώση όλα τα αγαθά.
Την κηδεία και των δύο γέρων παρηκολούθησεν αρκετός κόσμος. Συγκινητικόν αλλά και άξιον ανωτέρας εξάρσεως και σεβασμού ήτο το φαινόμενον που όλοι οι απόγονοι παρηκολούθησαν το φέρετρον του «παππού» και της «γιαγιάς» και τους συνώδευσαν μέχρι της τελευταίας κατοικίας.
Καλαμάτα 25-9-1942
Ευάγγελος Γεωργακόπουλος
