Δύο ορεινά χωριά του συμπλέγματος των Κοντοβουνίων επισκέφθηκαν και προβάλλουν ψηφιακά οι «Αρχιτεκτονικές Διαδρομές Μεσσήνης».
Στις ιστοσελίδες https://vistidara.blogspot.com/ και https://visitrodia.blogspot.com/ παρουσιάζεται μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα δύο χωριά, τα οποία, παρά τις δυσκολίες που έχει επιφέρει η ερημοποίηση της υπαίθρου, παραμένουν γραφικά επισκέψιμα και ελκυστικά.
Το συντονισμό της δράσης της ομάδας των «Αρχιτεκτονικών Διαδρομών Μεσσήνης» είχαν ο Γιώργος Σταθόπουλος και ο Γιάννης Λάσκαρης.
Όπως μας περιγράφεται:
Ροδιά: Άλλο ένα χωριό ασάλευτο στη ροή του χρόνου, αφού οι εικόνες παραμένουν αυθεντικές και υπενθυμίζουν πώς είναι η ζωή στην ύπαιθρο, μας συστήνεται και πρόκειται για τη Ροδιά Τριφυλίας. Η ποιμενική ζωή εδώ ανθίσταται, καθώς η πρώτη εικόνα είναι ένα κοπάδι, ενώ το καταπράσινο τοπίο και τα πολλά νερά αλλάζουν τη διάθεση του επισκέπτη, όπως διεισδύει στο ήσυχο και όμορφο χωριό. Ευχάριστα συναπαντήματα, όπως αυτό με τον κύριο Γιώργο, μας υπενθυμίζουν πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, η ύπαιθρος αντέχει.
Ερήμωσαν κι εδώ τα χωριά, ωστόσο η φυσική τους ομορφιά παραμένει απαράμιλλη, όπως και τα παλαιά σπίτια που θυμίζουν την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα. Διαφαίνεται πως, πέραν της κτηνοτροφίας, οι κάτοικοι ζούσαν από τις καλλιέργειες.
Δάρας: Ανάμεσα στα γραφικά και πανέμορφα ιστορικά χωριά των Κοντοβουνίων βρεθήκαμε ένα πρωινό του Μαρτίου, σε ένα χωριό όπου η γαλήνη έχει τον πρώτο λόγο. Αν δεν ακολουθήσεις μια ήπια ασφάλτινη ανηφόρα, δε θα βρεις στα 500 μέτρα περίπου από τον επαρχιακό δρόμο το παλαιό ιστορικό αυτό χωριό, που ανάμεσα στα χαλάσματα στέκουν περήφανα ακόμη παλαιά αρχοντικά σπίτια. Τα χρώματα της φύσης και ο ήχος του νερού δίνουν τη δική τους παράσταση και σε προσκαλούν να ζήσεις ανεκτίμητες στιγμές γαλήνης στο Δάρα. Αισθάνεσαι τυχερός που βρίσκεις ακόμη τέτοια χωριουδάκια, με υποδομές μάλιστα και καλαίσθητους χώρους για να ξαποστάσεις ή να απολαύσεις ένα γεύμα που έχεις ετοιμάσει.
Εδώ είναι ο κατάλληλος τόπος για στάση και πικ νικ, όπως θα έλεγαν και τα παιδιά. Ακόμη μεγαλύτερη χαρά ήταν που συναντήσαμε στην είσοδο του χωριού δύο νέους ανθρώπους, τον Κώστα και τον Γιώργο, εν ώρα αγροτικών εργασιών. Από τον Κώστα μάθαμε για τον ιστορικό και μυθικών διαστάσεων πλάτανο του χωριού, που δεν υπάρχει πλέον και, σύμφωνα με τις αναφορές του, θα ήταν από τους μεγαλύτερους στην επικράτεια.
Σίγουρα τα χωριά ερημώνουν, και σίγουρα κι αυτό το θρυλικό χωριό, που έχει ιστορία, ανήκει στην κατηγορία των αδικημένων χωριών.
Εμείς οφείλουμε να τα αναδείξουμε και, το κυριότερο, να τα επισκεπτόμαστε και να τονίζουμε πως η περιήγηση, το περπάτημα και η στάση σε αυτά τα χωριά τούς δίνουν ζωή, αλλά το κυριότερο μας δίνουν ζωή. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να συνδέσουμε όλα αυτά τα χωριά με ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως αυτή της αναψυχής, την οποία έχει μεγάλη ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Ενέργεια δε δίνει μόνο ο καφές και τα ανάλογα ροφήματα, μα και η περιήγηση και η δραστηριότητα σε τόπους γαλήνης.
