Μιλήσαμε για το βάδισμα των ψηλών γυναικών και είπαμε πώς πρέπει μια, αυτής της κατηγορίας, δεσποινίς ή κυρία να βαδίζη.
Τώρα ερχόμαστε στις κοντές. Αλήθεια για τις αγαπητές μου αυτές κυρίες και δεσποινίδες θα ‘χα να δώσω πολλές συμβουλές. Πρώτα πρώτα όμως πρέπει να τις διαχωρίσουμε σε δύο κατηγορίες. Στις κοντές και ευτραφείς και στις κοντές λιπόσαρκες, για να μπορέσουμε έτσι να… εξηγηθούμε.
Υπάρχουν πάμπολλες της πρώτης κατηγορίας που ρίχνουν ματιές ζήλιες στις κυπαρισσένιες ομόφυλές τους, επειδή δεν επροικίστηκαν κι αυτές από τη φύση με ψηλό ανάστημα. Οι καλές μου δεν έχουν δίκηο να μνησικακούν και να βλασφημάν τη φύση και τoυς γεννήτοράς των. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούν πως μεγάλος αριθμός ανδρών δείχνει την προτίμησή του σ’ αυτές.
Στο Παρίσι, τη χώρα της εφήμερης, της φευγαλέας μόδας, έχουν πέραση σήμερα οι κοντές και γεμάτες και οι μελαχροινές, που για την ανδρική αντίληψι είναι θερμές γυναίκες.
Έκαμα αυτή τη σύντομη παρένθεση όχι για να παρηγορήσω, μ’ απεναντίας για να ομολογήσω μίαν, άγνωστη στις πολλές, αλήθεια.
Στο θέμα: Οι ευτραφείς κοντές θα μπορούσαν να μη παρουσιάζουν θέαμα αποκρουστικό αν εβάδιζαν εντελώς φυσικά και με μόνο το κεφάλι ορθό. Οι δύο όμως αυτές ουσιώδεις προϋποθέσεις πρέπει να ακολουθούνται κι από ανάλογη αισθητική εμφάνιση. Μ’ άλλα λόγια, οι γυναίκες της κατηγορίας αυτής πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ τον χρωματισμό της τουαλέττας, που πρέπει ν’ αποτελή αρμονική συνέχεια των φυσικών χαρισμάτων. Γιατί δεν αρκεί μόνο το ελκυστικό βάδισμα.
Όσο για τις κοντές λιπόσαρκες, θάχα να συμβουλεύσω βάδισμα μάλλον «ανοιχτό». Κατά τη γνώμη μου, οι φίλες αυτές είναι οι πλέον αδικημένες από τη φύση.
Το βάδισμα στη γυναίκα είναι ένας σπουδαίος παράγων αποσπάσεως της ανδρικής… οφθαλμικής δράσεως και φυσικά συντείνει κατά πολύ ώστε μία κυρία ή δεσποινίς που δεν είχε την ευτυχία να προικισθή μ’ εξαιρετικά χαρίσματα από τη φύση, να κατορθώση ν’ αποσπάση την ευνοϊκή περιέργεια πολλών ανδρών.
Η ΡΙΡΙΚΑ
H EΞΕΛΙΞΗ ΜΑΣ
«ΘΑΡΡΟΣ» 13 Φεβρουαρίου 1932
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η γυναικεία εξέλιξις, η χειραφέτησις των γυναικών, έχει πολλούς πολεμίους, που υποστηρίζουν στα σοβαρά πως η θέσις των είναι στο σπίτι κι όχι πιο πέρα. Δεν είναι ηθικό, ούτε λογικό, υποστηρίζουν οι αντιφεμινιστές, να εμφανίζεται δημοσία η γυναίκα. Κι αυτό γιατί κανένας γραφτός ή άγραφος νόμος δεν της εκληροδότησε και δεν της συγχωρεί να ντεμπουτάρη στο δημόσιο βίο, να εργάζεται μιξ με άνδρες, να ουζάρη, να δρα γενικώτερα, πάνω στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Μα γιατί, τάχα, αυτός ο κατατρεγμός; Γιατί αυτή η αντίληψις; Πού βασίζουν τις γνώμες τους; Είναι μήπως ανήθικο το να είναι βουλευτής, ή υπουργός, ή το να εργάζεται σ’ ένα οιοδήποτε γραφείο μια γυναίκα;
Δεν θα ασχοληθώ πλατειά, γιατί τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τις στενές αυτές αντιλήψεις είναι ελάχιστοι, και ευτυχώς δεν πρόκειται ν’ αποβούν εμπόδιο στο αλματικό εξελικτικό δρόμο που παίρνομε καθημερινά.
Ηθική; Αλλά πως την εννοούν, επί τέλους, κι αυτοί οι λίγοι; Έχω την ταπεινή γνώμη πως η ηθική σε μια γυναίκα εξαρτάται από την οικογενειακή διαπαιδαγώγηση και κάπως από την ιδιοσυγκρασία. Δεν θα ‘μουν εγώ που θα υποστήριζα στα σοβαρά πως το περιβάλλον, η συναναστροφή μπορεί να αποβή ένας σπουδαίος παράγων δημιουργίας ηθικής αλλαγής σε μια έντιμη γυναίκα, είτε μαντάμ λέγεται αυτή είτε μαμζέλ.
Η γυναικεία πρόοδος πάνω σ’ όλα τα κοινωνικοπολιτικά επίπεδα δεν νομίζω πως απέβη καταστρεπτική για το όλο ετερόφυλο σύνολο.
Σήμερα πασκίζουμε να αποκτήσουμε δικαιώματα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, γιατί αυτό πρέπει να γίνη. Έπειτα ας μην ξεχνάμε πως κι εμείς συνεισφέρουμε στα δημόσια οικονομικά όσα σχεδόν οι άνδρες.
Γιατί, λοιπόν, υπάρχουν ακόμη πολέμιοί μας;
Η ΡΙΡΙΚΑ
