Το 1997, στο περιοδικό «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη, δημοσιεύτηκε μια υποτιθέμενη δήλωση που ο Κίσινγκερ έκανε το 1994, σε μια συνάντηση υψηλά ιστάμενων σε ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον. Η πηγή της ήταν άρθρο της Turkish Daily News.
Η διαβόητη, υποτιθέμενη, δήλωση ήταν: «Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι’ αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μάς».
Υποτιθέμενη δεν ξέρω αν είναι η πιο πάνω δήλωση του «μάστορα» Κίσινγκερ, αλλά αν αναρωτηθείτε τι έχει γίνει στη χώρα μας από το 1994, δε θα τη θεωρήσετε και τόσο «υποτιθεμένη».
Ακούστε τη γλώσσα μας, αγγλοελληνικά μπουρμπούτσαλα, μιλώ με το παιδί μου και δεν καταλαβαίνω τι μου λέει, μας έφτιαξαν τον «πύργο της Βαβέλ», από το βιβλίο «Γένεσις», αν θυμάστε από το σχολείο.
Η δύναμή μας ως λαός, η οικογένεια, διαλύθηκε: δύο απεγνωσμένοι γονείς τρέχουν για να επιβιώσουν και στο τρέξιμό τους αυτό ξεχνούν τα παιδιά τους, αν έχουν, ξεχνούν να ζουν, δεν προλαβαίνουν.
Γέροι, νέοι, παιδιά μπροστά στην οθόνη του κινητού μας, ακόμα και οι παπάδες μας επικοινωνούν μέσω του κινητού τους με το θεό, το είδα μέσα σε ιερό αυτές τις μέρες. Δε βλέπουμε, ξεχάσαμε να μιλάμε, να αγκαλιάζουμε, να αγαπάμε.
Κλειδώσαμε τις ψυχές μας πίσω από τις πόρτες του σπιτιού μας, που κι αυτές κλειδώσαμε, ούτε από το παράθυρο κοιτάμε πλέον, φοβόμαστε και τη σκιά μας.
Τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα που είχαμε ως Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα χάθηκαν σιγά σιγά, έγιναν μπίζνες.
Περιοχές ιδιαίτερης ομορφιάς (Ελληνικό, Πύλος, Μανη κ.ά.) δόθηκαν στο βωμό της ανάπτυξης, ποιας ανάπτυξης όμως;
Των Γερμανών, των Αμερικανών και άλλων εθνοτήτων του πλανήτη μας, για να έχουν ένα χώρο να ξεκουράζονται και να απολαμβάνουν τον όμορφο Έλληνα Ήλιο μας, έναν Ήλιο που με όλα αυτά που γίνονται θα βγαίνει πλέον απo τη Δύση προς στην Ανατολή.
Στο μυαλό μου έρχεται ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος που έγραψε τον υπέροχο και ηρωικό στίχο, θα έλεγα, «Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και προβληματίζομαι, γιατί τελικά του Έλληνα ο τράχηλος το ζυγό τον υπομένει και μάλλον του αρέσει, προσαρμόστηκε.
Αναρωτιέμαι, τελικά, μήπως η υποτιθέμενη δήλωση του «μάστορα» Κίσινγκερ το 1994, τελικά πραγματοποιείται όσο και «υποτιθέμενη» να είναι. Και ίσως τεκμηριώνεται αυτό και με την εμφάνιση του νέου, δυνατού και ωραίου αρχηγού κόμματος που μας ήρθε με το σύζυγό του από τας ΗΠΑ και μας παρουσίασε κάτι νέο, που είναι λίγο από αριστερά, στρίβοντας δεξιά και γαρνιτούρα το κέντρο. Ίσως λέω. Ο «μάστορας» πέθανε, η μυρωδιά του όμως έμεινε και μας τυλίγει.
Αυτά τα λίγα και μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
