Ο Δημήτρης Αβδάλας είναι από τους παίκτες που η μπασκετική-αθλητική ιστορία τους έχει συμπεριλάβει στους σημαντικούς και σίγουρα ανάμεσα στους κορυφαίους Μεσσήνιους.
Με πολλά χρόνια στην Α1 (συνέδεσε το όνομά του με τον Σπόρτινγκ), πρωταθλητής Ελλάδος με τον Άρη 1988-1989, 5η παγκόσμια και 2η πανευρωπαϊκή με την Εθνική ελπίδων (νέων ανδρών σήμερα).
Πέτυχε, στη …γονιδιακή λοταρία και καθοδηγητικά κάτι που λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι με τα παιδιά επιτυχημένων και διασήμων (συχνότερα ίσως σε βάρος της εξέλιξης των παιδιών τους): να αναδείξει δύο γιούς σε υψηλό μπασκετικό επίπεδο.
Ο Γιάννης μάλιστα ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του και στις σπουδές, καθώς είναι φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής και παράλληλα αγωνίζεται με τον ΓΑΣ Κομοτηνής στη Β’ Εθνική.
Ο λίγο μικρότερος (γεν. 4/2/2006), ο Νεοκλής, είναι αυτό που λέει το όνομά του, το νέο-κλέος, η καινούργια δόξα.
Έχει το «ολοκληρωμένο πακέτο» ενός πρωταθλητή, συγκαταλέγεται στα κορυφαία ταλέντα της ηλικίας του διεθνώς και συνεχίζει με προσήλωση και ταπεινότητα να δουλεύει σκληρά, κυνηγώντας να φτάσει το δικό του αγωνιστικό ταβάνι ή καλύτερα ουρανό…
Μεταξύ άλλων, συμπεριλήφθηκε στο φετινό καμπ Basket ball Without Borders που διεξήχθη τον περασμένο Φεβρουάριο στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, με τη συμμετοχή 40 επίλεκτων νεαρών καλαθοσφαιριστών απ’ όλο τον κόσμο.
Ο Νεοκλής έγινε «είδηση» με πανελλαδικό ενδιαφέρον πριν λίγα χρόνια όταν σε ηλικία 13 ετών, μαζί με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του, Γιάννη, άφησε την Καλαμάτα ’80 για να συνεχίσει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού.
Το 2021 το όνομά του (πολύ) νεαρού γκαρντ συνόδευαν ειδησεογραφικοί τίτλοι όπως «έγραψε ιστορία», καθώς σε ηλικία 15 ετών, 8 μηνών και 27 ημερών έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού και λίγες εβδομάδες μετά (10/12/2021) σε ηλικία 15 ετών, 10 μηνών και 6 ημερών έσπασε άλλο ένα ρεκόρ, έγινε ο νεότερος σκόρερ της Ευρωλίγκας.
Φέτος, ο Ν. Αβδάλας αγωνίστηκε στη Basket League με τα χρώματα της Καρδίτσας, με προπονητή τον, επίσης Καλαματιανό, Νικόλα Παπανικολόπουλο, έχοντας τη δική του συμβολή στην άνετη παραμονή των Θεσσαλών. Σε ηλικία 18 ετών πια, κάνει τις κορυφαίες επιτυχίες που έχει καταφέρει στις ηλικιακές κατηγορίες να μοιάζουν μικρές (πρωταθλητής ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ στο μίνι με την Καλαμάτα ’80, με τον Παναθηναϊκό 1η θέση στην παμπαίδων, με το παιδικό 3η θέση και 4η θέση και με την εφήβων 1η και 3η θέση, ακόμη και τις διακρίσεις σε διεθνή φιλικά τουρνουά με προεθνικές και εθνικές ομάδες δεν τις συμπεριλαμβάνει στο… λογαριασμό).
Με την Εθνική Παίδων ο Νεοκλής Αβδάλας έχει μια 4η θέση στο Πανευρωπαϊκό και φέτος το καλοκαίρι στη Φινλανδία μαζί με τους υπόλοιπους ταλαντούχους διεθνείς μας της φουρνιάς του, που απαρτίζουν την ομάδα των Εφήβων πια, στοχεύει σε μια υψηλότερη διάκριση. Κι εδώ «έχει ανέβει σκαλί», καθώς ήδη κλήθηκε και προπονείται αυτές τις μέρες με την Εθνική ανδρών, ως μέλος της 18άδας που προετοιμάζεται για το Προολυμπιακό τουρνουά.
Με ιδιαίτερη χαρά το «Θ» είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον Νεοκλή Αβδάλα, με προϊόν την παρακάτω συνέντευξη, με την τηλεφωνική επικοινωνία να ορίζεται Σαββατοκύριακο, καθώς οι υποχρεώσεις του νεαρού είναι πολύ πιεστικές μέσα στην εβδομάδα.
Πώς σου φαίνεται που συμμετέχεις στις δραστηριότητες της Εθνικής ομάδας Ανδρών;
Τρομερή εμπειρία και μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι στην Εθνική Ανδρών, ήταν όνειρό μου από μικρός. Χάρηκα πάρα πολύ που επιλέχθηκα και είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα να βρίσκομαι ανάμεσα σε όλους αυτούς τους απίστευτους παίκτες και προσωπικότητες και έχω την ευκαιρία να μάθω από αυτούς.
Όσο για την πρόκριση, θεωρώ ότι είναι εφικτή. Έχουμε μια πολύ καλή ομάδα, παίκτες με πολύ μεγάλη εμπειρία, ειδικά αν παίξει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μπορούμε να είμαστε στο Παρίσι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Υπάρχουν όμως και οι υποχρεώσεις με την Εθνική Εφήβων για το Ευρωπαϊκό…
«Δεν έχω κάτι άλλο να σκεφτώ από το ότι θα πάω εκεί να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Στην Εφήβων είμαστε μια πολύ καλή φουρνιά, είχαμε βγει και 4οι πριν από δύο χρόνια. Πλέον έχουμε μεγαλώσει όλοι, έχουμε πάρει εμπειρίες κι αν είμαστε υγιείς, πρώτα ο Θεός, γιατί είχαμε κάποιους τραυματισμούς τις προηγούμενες χρονιές, μπορούμε να κάνουμε πράγματα.
Η εμπειρία στην Αμερική πώς ήταν;
Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Τρομερή εμπειρία. Γνώρισα πάρα πολύ καλά παιδιά, υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο στη «φουρνιά» του 2006. Εγώ πήγα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, να παίξω όσο καλύτερα μπορώ, με πίστη ότι όλη η δουλειά που έχω ρίξει σε αυτό το άθλημα να αποδώσει και πιστεύω ότι πήγα καλά.
Και η χρονιά στην Καρδίτσα;
Φέτος έκανα την επιλογή να πάω στην Καρδίτσα ως δανεικός. Έπαιξα κάποια σημαντικά λεπτά στην Α1 και αυτό με βοήθησε πολύ στο να εξελιχθώ. Βελτιώθηκα, πήρα πράγματα, έπαιξα, αυτό κρατάω. Είχαμε δυσκολίες στην αρχή παίζαμε όλα τα ματς εκτός έδρας, υπήρχε μια πίεση να κερδίσουμε, αλλά όταν αρχίσαμε να ρολάρουμε και να παίζουμε καλύτερα στον β’ γύρο όλα ήταν εντάξει.
Ο κος Παπανικολόπουλος είναι πάρα πολύ καλός προπονητής, έχει πάρα πολλές γνώσεις, με έμαθε πολλά πράγματα και τον ευχαριστώ.
Τι θεωρείς ότι είναι σημαντικό για να προχωρήσει ένα παιδί σε ένα άθλημα, όπως αυτά που βοήθησαν κι εσένα;
Το πιο σημαντικό πράγμα που θα σε κάνει να προχωρήσεις είναι η σκληρή δουλειά. Με την πίστη στον εαυτό μου και τη σκληρή δουλειά -γιατί δουλεύω κάθε μέρα- εξελίσσω το ταλέντο μου. Αν μείνεις μόνο στο ταλέντο δεν πας πουθενά, χρειάζονται και τα δύο.
Ένας άλλος παράγοντας για να εξελιχθεί ένας μικρό, είναι το παιχνίδι και ο χρόνος συμμετοχής. Τα πράγματα που μπορείς να πάρεις παρακολουθώντας τους παίκτες που έχουν βρεθεί στη θέση σου και έχουν εξελιχθεί. Να μάθεις από αυτούς ώστε να προχωρήσεις κι εσύ.
Εγώ από πολύ μικρός, από τα 15, είχα την ευκαιρία να βρεθώ αντιμέτωπος με μεγάλους παίκτες και είναι κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ. Όλα αυτά είναι εμπειρίες για να με βοηθήσουν στο μέλλον. Προσπαθώ να «ρουφάω» όσο περισσότερα μπορώ σαν σφουγγάρι και συνεχίζω.
Ο πατέρας σου πόσο συνέβαλε στην όλη πορεία σου και πόσο μοιάζετε αγωνιστικά;
Είμαι πολύ τυχερός που είχα από την αρχή στο πλευρό μου τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν παίκτης Α1 και ξέρει πώς δουλεύει όλο αυτό. Έχει περάσει από αυτή τη θέση και πάντα με βοηθούσε με διάφορες πληροφορίες πάρα πολύ. Δεν ήταν καθόλου πιεστικός. Ίσα ίσα είναι πολύ άνετος, με αφήνει να κάνω τα πράγματα που θέλω κι αυτό με βοήθησε και με βοηθάει πολύ.
Πιστεύω ότι έχω πάρει την προσωπικότητα του πατέρα μου, ενώ ο αδελφός μου έχει πάρει τη σωματοδομή -ευτυχώς, γιατί θα έπαιζα 4άρι αλλιώς (γέλια). Έχω πάρει την ταπεινότητα, τη σκληρή δουλειά και το σουτ. Είναι άλλη η θέση βέβαια και είναι δύσκολο να συγκρίνουμε, αλλά θεωρώ ότι και οι δύο έχουμε καλό σουτ.
Με τον αδελφό σου υπήρχε ανταγωνισμός;
Είχαμε ανταγωνισμό πολύ και τσακωνόμασταν συνέχεια. Η ανταγωνιστικότητα πάντα βοηθάει και με τον αδελφό μου, που αγαπιόμαστε πάρα πολύ, είχαμε κάποιες αντιπαλότητες μέσα στο γήπεδο. Είναι λογικό, όλοι το κάνουν και με βοήθησε και μένα και αυτόν στην πορεία.
Άγχος υπάρχει;
Πάντα υπάρχει άγχος στον αθλητισμό, δεν μπορείς να το αποβάλλεις, απλώς ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο για να το διαχειριστεί. Εγώ προσπαθώ να το αποβάλλω ξέροντας ότι έχω δουλέψει πολύ σκληρά και ότι όταν βγω στο παρκέ θα μου βγει αυτή η δουλειά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, η πίστη στη δουλειά που έχεις ρίξει, στο ταλέντο και τις ικανότητές σου.
Πώς ήταν αυτή η απόφαση στα 13 σου να αφήσεις την Καλαμάτα για τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού;
Ο πατέρας μου με την μητέρα μου έκαναν την επιλογή, η οποία είχε ρίσκο, αλλά τους βγήκε, καθώς ήθελα κι εγώ να τους το ανταποδώσω με τη σκληρή δουλειά. Ήταν ένα δύσκολο βήμα για όλη την οικογένεια. Ο πατέρας μου πήρε μετάθεση από τη δουλειά, η μητέρα μου έχασε τη δική της και ήρθε εδώ χωρίς να δουλεύει για να είναι συνέχεια κοντά μας και να μας φροντίζει. Πήραν αυτό το ρίσκο για μας, για να βελτιωθούμε, γι’ αυτό κι εγώ και ο αδελφό μου θέλαμε να το ανταποδώσουμε και πιστεύω ότι κάναμε καλή δουλειά.
Ο Παναθηναϊκός αποδείχθηκε μια πολύ καλή επιλογή…
Είμαι πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό, 5 και πάω για τον 6ο χρόνο. Με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και στην ακαδημία και, εννοείται, στην πρώτη ομάδα. Είμαι ευλογημένος που βρίσκομαι στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Μετά την Καρδίτσα είχα την ευκαιρία να ζήσω από πολύ κοντά όλες αυτές τις μεγάλες στιγμές. Πήγα στο Βερολίνο, όπου σηκώσαμε την Ευρωλίγκα και μετά που πήραμε το πρωτάθλημα. Και αγωνιστικά είναι πολύ σημαντικό για μένα να παίρνω εικόνες από τον Κώστα Σλούκα, απ΄όλους τους παίκτες αυτούς που παίζουν τρομερό μπάσκετ.
Πώς είδες όλη αυτή την επιτυχία του Παναθηναϊκού;
Οι φίλαθλοι πείναγαν για τίτλους, που ήρθαν μετά από κάποια χρόνια. Είναι πολύ συγκινητικό για τον κόσμο και για μένα που το έζησα να βλέπεις τον Παναθηναϊκό στα καλύτερά του όπως ήταν παλιότερα. Τρομερό συναίσθημα, απέδειξε ότι ήταν η καλύτερη ομάδα φέτος. Από τη 17η θέση πέρυσι στην Ευρωλίγκα κατάφερε να φτάσει στην κορυφή και να πετύχει κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο σε κάποιους.
Διαθέτει παίκτες με τρομερό ταλέντο, αλλά και ομαδικότητα, δεν είναι εύκολο να μοιραστούν τη μπάλα και να παίζουν για την ομάδα. Ο προπονητής έκανε απίστευτη δουλειά σε αυτό το κομμάτι και ήρθε αυτή η δικαίωση για όλους στον Παναθηναϊκό.
Είχες από την αρχή στο μυαλό σου ότι θα προχωρήσεις στο μπάσκετ;
Στην αρχή έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα πολλά αθλήματα, αλλά το μπάσκετ ήρθε αναπόφευκτα σε μένα από πολύ μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου με έπαιρνε από πολύ μικρό στο γήπεδο. Όταν ήταν παλιά προπονητής πήγαινα συνέχεια μαζί του, να δω τις προπονήσεις και να ρίξω κανένα σουτ. Πάντα μου άρεσε να παίζω γιατί το αγαπάω πολύ το άθλημα. Μικρός ήμουν βέβαια λίγο κοντούλης, και θυμάμαι έλεγα βλέποντας τους άλλους να ψηλώνουν, “τι θα γίνει ρε μπαμπά εγώ δεν θα ψηλώσω;”. Πήρα απότομα το ύψος σε κάποια φάση και έφυγε αυτό το άγχος, τα τελευταία χρόνια έχω δυναμώσει κιόλας και όλα πάνε κατ’ ευχήν.
Το είχα στο μυαλό μου από πιο μικρός να προχωρήσω στο μπάσκετ, όχι όμως όπως το βλέπω τώρα φυσικά. Τότε διάβαζα πολύ για το σχολείο, ήμουν ένα παιδί που πήγαινε στην ακαδημία, όπως όλα παιδιά που ασχολούνται, αλλά κάθε χρόνο ανέβαινε η συγκέντρωση και τα κίνητρά μου.
Η στιγμή που κατάλαβα ότι είναι σοβαρά τα πράγματα ήταν όταν έκανα την πρώτη προπόνηση με τους άνδρες του Παναθηναϊκού. Ήμουν 14 ετών, χρονιά κόβιντ. Έπαιζα στο δεύτερο παιδικό του συλλόγου, την Τριπλή Κορώνα, και το να πάω να κάνω προπονήσεις με το ανδρικό ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό, τρομερή εμπειρία για μένα. Πάντα είχα στο μυαλό μου να φτάσω ψηλά, αλλά τότε άρχισα να μπαίνω σε αυτό το «τριπάκι», να δουλεύω κάθε μέρα, να είμαι εκεί για να φτάσω εκεί που θέλω.
Στην Καλαμάτα έρχεσαι και τι σου λείπει από αυτή;
Το χειμώνα δεν έχω πολύ χρόνο. Έρχομαι πάντα τα καλοκαίρια όταν μπορώ. Γενικότερα είναι πολύ ωραία πόλη και πολύ ανερχόμενη. Έχω, όμως, εκεί και την οικογένειά μου και τους φίλους μου και χαίρομαι πάρα πολύ όταν την επισκέπτομαι, γιατί έχω περάσει και πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Το να φεύγεις από το σπίτι που ήσουν 13 χρόνια για να πας να παίξεις μπάσκετ για να κυνηγήσεις το όνειρό σου, είναι μεγάλη θυσία.
Τα ανέμελα χρόνια, χωρίς άγχος και πίεση, τότε που πηγαίναμε σχολείο και παίζαμε μπάσκετ με τους φίλους, αυτό μου λείπει περισσότερο. Και τώρα παίζω μπάσκετ επειδή το αγαπάω, αλλά τότε ήταν άλλη η κατάσταση.
Το σχολείο χώρεσε τελικά μέσα σε όλο αυτό;
Είναι δύσκολο σε μεγάλο βαθμό να τα συνδυάσεις σε πολύ καλό επίπεδο και τα δύο, αλλά δεν το παράτησα το σχολείο, γιατί είναι κι αυτό πολύ σημαντικό.
Τι σκέφτεσαι για τη συνέχεια;
Το κίνητρο για να παίξω μπάσκετ, να βελτιωθώ, να προχωρήσω και να δείξω το ταλέντο μου υπάρχει πάντα. Δεν έχω πετύχει και τίποτα, γιατί έχω πολύ δρόμο ακόμη. Επιτυχίες όπως ότι έγινα ο πιο μικρός παίκτης στην Ευρωλίγκα που σκόραρε είναι ξεχωριστά για μένα, μου δίνουν χαρά, αλλά για λίγο και μένουν στο παρελθόν. Δεν τα σκέφτομαι όλα αυτά. Δεν μπορείς να μείνεις σε εκείνο το καλάθι, πρέπει να προχωρήσεις. Προσπαθώ να μείνω ταπεινός, πηγαίνω μέρα μέρα, δουλειά δουλειά. Δεν σκέφτομαι κάτι άλλο.
Τι θα κάνεις τη νέα χρονιά;
Έχω κάποιες προτάσεις, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι θα κάνω. Θα επιλέξω ό,τι είναι καλύτερο. Πιστεύω ότι σε αυτή την ηλικία το πιο σημαντικό είναι τα παιχνίδια, να πάρεις χρόνο συμμετοχής και να βελτιωθείς από τα παιχνίδια και τα λάθη που θα κάνεις, αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα.
Ποιος είναι ο απώτερος στόχος σου για το μέλλον;
Το όνειρό μου είναι να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ, να παίξω στο NBA. Προσπαθώ, όμως, να μην κοιτάω το μέλλον, αλλά να πηγαίνω βήμα βήμα.
Τι θα έλεγες για να βοηθήσεις άλλα παιδιά που ονειρεύονται να ακολουθήσουν μια πορεία σαν τη δική σου;
Αυτό που μου έχει πει κι ο πατέρας μου σε μένα… Να περνάνε καλά, να αγαπάνε το μπάσκετ, να δουλεύουν σκληρά -το έχω πει πολλές φορές, αλλά αυτό είναι το πιο σημαντικό σε έναν αθλητή. Και να μην βάζουν πολλή σκέψη, γιατί έτσι αγχώνεσαι και βάζεις πίεση στον εαυτό σου. Να πηγαίνουν βήμα βήμα και να προχωρούν ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και τα ενδιαφέροντα του ο καθένας.
Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στο Νεοκλή να συνεχίζει στο δρόμο που έχει χαράξει και να εκπληρώνει τους στόχους και τα όνειρά του, αλλά και να επισημάνουμε, ίσως το κυριότερο μήνυμα από την όμορφη αυτή ιστορία που γράφει ο 18χρονος Καλαματιανός μπασκετμπολίστας, να δώσουν χώρο και χρόνο οι ομάδες και οι προπονητές στα νέα παιδιά για να ανθίσουν…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
