Η γνωστή σε όλους μας ιστορία, ανέκδοτο, ρητό δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας μια ομιλία με πολλά μηνύματα από τον πρώην πρωθυπουργό στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, την οποία διοργάνωσε το «φρέσκο» Ινστιτούτο του. Και για να γίνω κατανοητός, γιατί γράφω κάπως (ανακατεμένα), να σας θυμίσω την ιστορία- ανέκδοτο που μας έρχεται από παλιά και μάλλον μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες:
«Ήταν δύο γείτονες σε ένα χωριό. Ο ένας απ’ αυτούς όλο παραπονιόταν στον Θεό επειδή ο γείτονάς του είχε κατσίκα ενώ αυτός δεν είχε. Και όσο έβλεπε το γείτονά του να χαίρεται με την κατσίκα του, τόσο και θύμωνε και ζήλευε. Μετά τα πολλά του παράπονα, κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Θεός και του λέει…
-Έλα …τακη μου, πες μου, τέκνο μου, κι εσύ τι θέλεις. Ό,τι ευχή έχεις θα σου την εκπληρώσω. Θέλεις κατσίκα, θέλεις πρόβατα, θέλεις χωράφια, τι θέλεις;
Και απαντά ο …τακης:
-Θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Με το πέρασμα των χρόνων, αγαπητοί μου αναγνώστες, δυστυχώς, αισθάνομαι ότι ο γείτονας έχει προχωρήσει πιο πολύ στα «θέλω» του από το Θεό. Εκτός από την κατσίκα, πλέον θέλει να ψοφήσει και ο γείτονας.
Και για να επανέλθω στα αρχικά, παρακάμπτοντας τα εκλογικά μαθηματικά, τον πληθυντικό και τον ενικό αριθμό στα οποία αναφέρθηκε ο πρώην πρωθυπουργός, κρατώ μόνο μια λέξη, «ΜΑΖΙ». Εύχομαι να μπορέσει να γίνει, έχοντας όμως στο μυαλό μου την πιο πάνω ιστορία- ανέκδοτο και την εξέλιξή της, δεν ξέρω πόσο μπορεί πλέον να εφαρμοστεί. Σε τούτο τον τόπο επιχειρήθηκαν διαχρονικά πολλές συμμαχίες, όλες απέτυχαν, γιατί υπήρχε πάντα η κατσίκα του γείτονα.
Ολοκληρώνω τις σκέψεις μου μεταφέροντάς σας ένα μικρό κομμάτι από αυτά που είπε ο πρώην πρωθυπουργός μας:
«Η πραγματικότητα, τα εκλογικά μαθηματικά, οι πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας, επιβάλλουν στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουν πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση. Να βάλουν μπροστά το εμείς και να αφήσουν το εγώ. Να δώσουν περισσότερο χώρο στο “μαζί”, στην από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας, δίνοντας ρεαλιστική υπόσταση στην προοπτική μιας νικηφόρας Προοδευτικής Συμμαχίας».
Εύχομαι το «ΜΑΖΙ» του να γίνει πραγματικότητα και να τη γλιτώσουν η κατσίκα, ο γείτονας και στο τέλος κι εμείς.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
