Μπροστά στο θάνατο ο άνθρωπος είναι μόνος, ανήμπορος, υποταγμένος, σε «πόλη ατείχιστη»…
Το αναπόφευκτο της ανθρώπινης φύσης δεν παύει σε κάποιες στιγμές να δημιουργεί ένα κοινωνικό σοκ.
Με το άγγελμα του θανάτου του Χρήστου Παπαδημητρίου υπήρξε μία εκκωφαντική σιωπή…
Τόσο νέος, τόσο σεμνά πετυχημένος επιχειρηματίας…
Τόσο γρήγορο το φευγιό του…
Τραγικό για τους δικούς του ανθρώπους…
Απώλεια για την κοινωνία μας…
Το σίγουρο είναι πως, παρά το σχετικά σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, άφησε το δικό του αποτύπωμα σε αυτή την κοινωνία.
Μπροστά σε αυτό το γεγονός δεν μπορείς παρά να κλίνεις σεμνά το κεφάλι.
Ως ύστατο αποχαιρετισμό…
Άντα Αποστολάκη
