Ζεστό ζεστό ακόμη από το τυπογραφείο και τις εκδόσεις «Κέδρος» το νέο βιβλίο της Αλέκας Πλακονούρη «Τρύπα στο ταβάνι», θα κάνει εκκίνηση από την Καλαμάτα. Η πρώτη παρουσίαση έχει προγραμματιστεί να γίνει την προσεχή Δευτέρα, 11 Νοεμβρίου, στις 6.30 το απόγευμα, στο Αναγνωστήριο της Λαϊκής Βιβλιοθήκης στο Πνευματικό Κέντρο, κι εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα από την Τριφύλια συγγραφέα. Τόσο για τις δικές της συγγραφικές δουλειές, το υπόβαθρο και τις στοχεύσεις, όσο και για το βιβλίο γενικότερα, μιας και η ίδια έχει πολλά χρόνια εμπειρίας ως επιμελήτρια εκδόσεων. Κάπου εκεί ανάμεσα αναδύεται και η αγάπη της για το θέατρο, ενώ δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να τη ρωτήσουμε και για το Δίκτυο γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών, στο οποίο συμμετέχει και έχει το δυνατό τίτλο «η φωνή της».
Η Αλέκα Πλακονούρη είχε, πράγματι, πολλά σημαντικά πράγματα να μας πει μέσα από την παρακάτω συνέντευξη, όπως κάνει πάντα, άλλωστε, και με τα γραπτά της, που βρίσκουν τον έντυπο ή διαδικτυακό δρόμο της επικοινωνίας με το κοινό…
-Ας τα πιάσουμε από την αρχή… Πώς συμβιβάζονται Νομική, Θέατρο και συγγραφή;
Συμβιβάζονται όπως και πολλά άλλα αντιφατικά ή αλληλοσυμπληρούμενα πράγματα στη ζωή που μας καθορίζουν. Βρέθηκα στη Νομική επειδή δεν ήθελα να γίνω φιλόλογος (δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές τότε), θεωρώντας τη μια πολύ ευρεία επιστήμη, που σου δίνει μετά τη δυνατότητα να ασχοληθείς με οτιδήποτε. Δεν έκανα καν άσκηση και το πτυχίο της Νομικής μού χρησίμευσε μόνο για να δώσω κατατακτήριες στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Το θέατρο ήταν πάντα η πολύ μεγάλη αγάπη μου, από το σχολείο ήδη, κατόπιν συμμετείχα στο θεατρικό σχήμα του πανεπιστημίου και νομίζω ότι σε αυτό έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ό,τι στις νομικές σπουδές. Πέρασα ένα μικρό διάστημα στην Ιταλία, όπου ήθελα να σπουδάσω κινηματογράφο, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο οι σπουδές μου Θεατρολογίας στο ΕΚΠΑ, όπου έλιωσα κυριολεκτικά στη μελέτη, και η πιο συστηματική ενασχόλησή μου με το θέατρο. Όσο για τη συγγραφή, έγραφα απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, πριν ακόμα πάω σχολείο, μάλιστα τότε ζωγράφιζα τις ιστορίες μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πλούσια βιβλιοθήκη και με έναν πατέρα να γράφει ποιήματα, διηγήματα, θέατρο, χρονογραφήματα.
-Πώς προέκυψε το γράψιμο σε εσάς και γιατί άργησε τόσο μια δική σας έκδοση;
Το γράψιμο ξεκίνησε, λοιπόν, από τη μια σαν μίμηση του πατέρα μου, από την άλλη σαν δική μου ανάγκη έκφρασης, γιατί ήμουν ένα πολύ μοναχικό παιδί. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, είχα πάρει ένα βραβείο διηγήματος σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό μαθητικής λογοτεχνίας και μετά, στο Λύκειο, ένα βραβείο ποίησης σε αντίστοιχο πανελλήνιο διαγωνισμό. Ως φοιτήτρια έγραφα κυρίως ποιήματα, που δημοσιεύονταν σε διάφορα περιοδικά. Δουλεύοντας κατόπιν στο χώρο των εκδόσεων, και βιβλιοφάγος ούτως ή άλλως από μικρή, ανέβαζα διαρκώς τον πήχη αξιώσεων από τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι το καλό μπορεί να γίνει καλύτερο, και ακόμη πιο καλό κ.τ.λ.
Επίσης, η επιμέλεια βιβλίων είναι μια φοβερή άσκηση σε σχέση με τη γλώσσα και τη λογοτεχνία, αλλά από την άλλη είναι και μια δουλειά που σε κρατά στο παρασκήνιο, είσαι αρωγός και φροντιστής της δουλειάς των άλλων και όχι της δικής σου. Κάποια στιγμή, όμως, ένιωσα έτοιμη να εκδώσω το δικό μου έργο.
-Ποια είναι η σχέση σας με τον τόπο καταγωγή σας; Και ποια είναι η θέση του σε όσα γράφετε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Φιλιατρά, όπου τελείωσα το σχολείο. Ο τόπος καταγωγής μου είναι όλο το φως, και το σκοτάδι, των παιδικών και των πρώτων νεανικών μου χρόνων. Είναι οι τριακόσιες εξήντα μέρες ηλιοφάνειας το χρόνο, η μυρωδιά των ελαιοτριβείων το φθινόπωρο, ο ανθισμένος κήπος μας με τις πορτοκαλιές, η φιλαρμονική που συμμετείχα, οι ιστορίες που έρχονταν από τον οικογενειακό και φιλικό κύκλο και οι ρίζες τους έφταναν ως τα τέλη του 19ου αιώνα, τα λείψανα αρχαιοτήτων που εντοπίζαμε στην περιοχή με τον πατέρα μου, τα ηλιοβασιλέματα στο Ιόνιο, οι εκδηλώσεις των πολιτιστικών συλλόγων, τα τραγούδια από οπερέτες που τραγουδούσε ο παππούς μου, φίλοι, συμμαθητές, αναρίθμητοι θείοι, θείες και ξαδέλφια, η εικόνα σου μέσα από τα μάτια των άλλων, που σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις ρίζες, αλλά και η διάθεση φυγής από εκεί για να γνωρίσεις τον απέραντο κόσμο, όσο και αν, τελικά, «η πόλις θα σε ακολουθεί».
Μέχρι το 2022 που έχασα τους γονείς μου, η πατρική μου οικογένεια εκεί ήταν ούτως ή άλλως ένα σημείο αναφοράς. Ο τόπος μου με καθόρισε, όπως μας καθορίζει όλους, και όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω πόσο πολύ ενυπάρχει σε ό,τι γράφω, γιατί εκεί δομήθηκε η πρώτη σχέση μου με τον κόσμο.
-Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο. Τι είναι αυτή η «Τρύπα στο ταβάνι»; Υπάρχει κάποια σχέση με το προηγούμενο «Οι δαίμονες του Αρέτσο»;
Η «Τρύπα στο ταβάνι» είναι μια συλλογή μικρών σε έκταση και πολλών σε αριθμό διηγημάτων. Ο τίτλος προέκυψε από το ομώνυμο διήγημα, όπου μια γυναίκα, ξεφεύγοντας από τα κοινωνικά στερεότυπα, γίνεται η «τρύπα στο ταβάνι» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το βιβλίο περιλαμβάνει αρκετές ιστορίες ανθρώπων που γίνονται η «τρύπα στο ταβάνι», ξεφεύγοντας από κοινωνικά πρότυπα, συνθήκες, συνήθειες, έμφυλους διαχωρισμούς, κανονικότητες. Επίσης, υπάρχουν ολόκληρες καταστάσεις που λειτουργούν σαν τρύπα, σαν ρωγμή στα κανονιστικά πρότυπα, έτσι που το ανέφικτο γίνεται εφικτό και τα άτομα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απελευθερώνονται.
Με το προηγούμενο βιβλίο μου, που ήταν και πάλι μια συλλογή διηγημάτων, δεν υπάρχει κάποια ευθεία σχέση, παρά μόνο το πρωτογενές υλικό που κουβαλάω μέσα μου εγώ και η ανάγκη μου να δώσω φωνή στους ήρωές μου με ευθύτητα, αμεσότητα και συμπόνια.
-Με τι σκέψεις και συναισθήματα σας άφησε η ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου και τι έχετε κατά νου για τη συνέχεια;
Η έκδοση ενός βιβλίου είναι χρονοβόρα διαδικασία και όταν τελικά εκδίδεται, εσύ βρίσκεσαι κάπου αλλού. Νιώθω, λοιπόν, ότι είναι πλέον μια αυτόνομη και ελεύθερη ύπαρξη, που μπορεί να της κρατάω το χέρι, αλλά πρέπει να έρθει μόνη της σε επαφή με τον κόσμο. Πρόκειται για μια διαδικασία ανατροφοδότησης βεβαίως, που εμένα ως δημιουργό θα με πλουτίσει.
Τώρα βρίσκομαι στην επόμενη συλλογή διηγημάτων, η οποία περιλαμβάνει εκτεταμένα σε έκταση διηγήματα που αφορούν στη ζωή στη μεγάλη πόλη, την Αθήνα. Και είναι σχεδόν έτοιμη και μια συλλογή ποιημάτων μου, που ήρθε η ώρα της να εκδοθεί. Επίσης, κάνω τα πρώτα μου βήματα στο σενάριο, μετά την παρακολούθηση κάποιων σεμιναρίων, και γράφω μανιωδώς στίχους τραγουδιών.
-Ποιος διαβάζει πρώτος και αξιολογεί τα υπό έκδοση γραπτά σας;
Τα γραπτά μου πρώτοι τα διαβάζουν οι φίλοι μου, ένας κύκλος επτά οκτώ ανθρώπων, και η αδελφή μου. Δύο από αυτούς γράφουν και οι ίδιοι, ο ένας μάλιστα διδάσκει και σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Δέχομαι κάποιες παρατηρήσεις ευθείες, ενώ συγχρόνως καταλαβαίνω από τη στάση τους πόσο ενθουσιασμένοι, προβληματισμένοι ή διφορούμενοι είναι απέναντι σε κάποιο γραπτό μου. Για μένα σημαντική είναι και η άποψη της ανιψιάς μου, μιας νέας κοπέλας, ψυχιάτρου, που γράφει και η ίδια, και η ματιά της είναι η πολύ ενδιαφέρουσα ανάγνωση μιας άλλης γενιάς.
-Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την επικείμενη παρουσίαση που θα γίνει στην Καλαμάτα;
Στην Καλαμάτα θα γίνει η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, έπονται άλλες δύο πριν από τις γιορτές, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Περιμένω λοιπόν να συναντηθεί το βιβλίο με το αναγνωστικό του κοινό, να υλοποιηθεί, ας πούμε, στο γενέθλιο τόπο, γιατί μόνο μέσω της επαφής με τον αναγνώστη αποκτά ένα βιβλίο υπόσταση. Θέλω να συναντήσω φίλους παλιούς και καινούργιους στον εδαφικό χώρο που θα ονομάζαμε πατρίδα και στον ψυχικό χώρο που θα λέγαμε «από εδώ ξεκίνησαν όλα».
-Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της συγγραφέως Αλέκας Πλακονούρη; (επιρροές, ύφος, προτιμήσεις, στοχεύσεις, θεματολογία κ.τ.λ.)
Στο βαθμό που επηρεαζόμαστε περισσότερο απ’ ό,τι αγαπάμε, θα αναφέρω τους: Ντοστογιέφκι, Τσέχοφ, Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, Θεοτόκη, Βιζυηνό, Σκαρίμπα, Τσίρκα, Ιωάννου, Γονατά, Κάρβερ, Μονρό, Χεμινγουέι, Μπόρχες, Μπολάνιο, Ζατέλη, Αξιώτη, Οικονόμου. Τελευταία διαβάζω Μάριο Χάκκα και πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι Έλληνες διηγηματογράφοι της δεκαετίας του ’70, τους οποίους έχουμε ξεχάσει. Επίσης, νομίζω πως έχω επιρροές από το θέατρο (οι μονόλογοι των ηρώων μου είναι κάτι πολύ εύκολο για μένα), από τον κινηματογράφο, από την αστυνομική λογοτεχνία ‒που αγαπώ πολύ, γιατί διδάσκει πλοκή, χαρακτήρες και κορυφώσεις‒, από την ποίηση, αλλά και από τους πολύ σημαντικούς Έλληνες στιχουργούς.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, νομίζω ότι με απασχολεί σχεδόν σε ό,τι γράφω το δίπολο ζωή-θάνατος, όπως και άτομο-ιστορική συνθήκη, διαχρονία-στιγμή. Η θεματολογία μου, πάλι κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ποικίλλει, αλλά υπάρχουν κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα, όπως η θέση των γυναικών, η πίεση που ασκούν τα κοινωνικά πρότυπα στους ανθρώπους, ο έρωτας, η ιστορική μνήμη, η σκληρότητα και η τρυφερότητα της καθημερινότητας, τα τραύματα που κουβαλάμε και οι αδυναμίες μας ως ατελή όντα που είμαστε.
-Ως επιμελήτρια εκδόσεων θα έχετε μια σφαιρική άποψη για το βιβλίο… Πώς είναι τα πράγματα στη χώρα μας, διαβάζει τελικά ο κόσμος και τι κάνει ένα βιβλίο να ξεχωρίζει;
Όλες οι στατιστικές, με μικρές αποκλίσεις, λένε πως πολύ λίγο διαβάζει ο κόσμος στην Ελλάδα. Ωστόσο, έχουμε μια πολύ δυναμική αγορά, οι τίτλοι των βιβλίων που εκδίδονται είναι πάρα πολλοί -αν και είμαι στο χώρο, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω την εκδοτική παραγωγή-, καινούργιοι εκδοτικοί οίκοι δημιουργούνται διαρκώς (ακόμη και με τη μορφή ατομικής επιχείρησης), οι ξένοι εκδότες, που πουλούν δικαιώματα βιβλίων τους, επιβεβαιώνουν αυτή τη δυναμική των ελληνικών εκδόσεων. Αυτό μοιάζει αντιφατικό και δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αν είμαστε τόσο λίγοι αυτοί που διαβάζουμε πάνω από 10 βιβλία το χρόνο, λέω αστειευόμενη πως θα ήταν ωραίο να κλείσουμε ένα μεγάλο χώρο, π.χ. ένα γήπεδο, και να γνωριστούμε σιγά σιγά μεταξύ μας.
Ένα βιβλίο μπορεί αρχικά να το κάνει να ξεχωρίσει το μάρκετινγκ. Υπάρχει πλέον στους μεγάλους εκδοτικούς ολόκληρη στρατηγική με διαφημίσεις ‒τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές, έμμεσες, άμεσες κ.τ.λ.‒, αλλά νομίζω πως αν δεν έχει ειδικό βάρος το ίδιο το βιβλίο, δε θα απομείνει τίποτα από αυτό στο πέρασμα του χρόνου, ούτε καν η φήμη της εφήμερης δόξας του. Γι’ αυτό εμένα με ενδιαφέρουν τα βιβλία και οι συγγραφείς που έγιναν με την αξία τους «η τρύπα στο ταβάνι» ‒ π.χ. ποιος ήξερε τη Ζατέλη όταν πρωτοκυκλοφόρησε διηγήματά της, ή τον Παπαμάρκο πριν από την τεράστια επιτυχία του Γκιάκ, ή τελευταία τον Μπαρμπάτση, με την επίσης πολύ μεγάλη επιτυχία της Λυκοχαβιάς;
-Πόσο διαφορετικό είναι το να επιμελείσαι από το να γράφεις ένα δικό σου βιβλίο; Ποιο είναι πιο δύσκολο;
Είναι δύο εντελώς διαφορετικές δουλειές, που απέχουν πολύ μεταξύ τους, όσο και αν φαίνονται κοντινές. Στην επιμέλεια έρχεσαι να διορθώσεις αισθητικά, συντακτικά, γλωσσικά πραγματολογικά αβλεψίες και λάθη -μικρά ή μεγάλα- του συγγραφέα ή του μεταφραστή. Και μάλιστα πρέπει να το κάνεις υιοθετώντας το δικό του ύφος και τη δική του γλώσσα, λειτουργώντας σαν να είσαι αυτός- πιο ξεκούραστος, πιο αποστασιοποιημένος ή πιο προσεκτικός. Όταν λειτουργείς ως συγγραφέας, έχεις να κάνεις με τη δική σου έκφραση, με τις δυσκολίες και τις ευκολίες σου, με τα ύψη σου και τα βάθη σου, και εκεί μπορεί να είσαι τραχύς, ατελής, βίαιος, κουρασμένος, λανθασμένος. Επειδή όμως κινείσαι με τη δική σου προωθητική δύναμη, αυτό σου δίνει μιαν άλλου είδους χαρά -τη χαρά της δημιουργίας. Δεν μπορώ να πω ποιο είναι πιο δύσκολο, μπορώ όμως να πω ότι η επιμέλεια είναι μια εξαιρετικά επίπονη εργασία, που απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση, μέτρο, αγάπη για το έργο που έχεις στα χέρια σου και το συγγραφέα του, τον οποίο προσπαθείς να προφυλάξεις από λάθη, ατέλειες και παραλείψεις, πριν από την οριστική του έκθεση στο κοινό.
-Τι ακριβώς κάνει το Δίκτυο γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών; Θεωρείτε ότι «η φωνή της» ακούγεται μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες; Σε τι διαφέρει η συγκεκριμένη πρωτοβουλία;
Το Δίκτυο γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της» ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία γυναικών συγγραφέων το Φεβρουάριο του 2022, θέλοντας να πάρει θέση απέναντι στα φαινόμενα βίας που συνδέονται με το φύλο στον κόσμο πατριαρχίας όπου ζούμε, και στην ανάδειξη και την αναγνώριση του φαινομένου της γυναικοκτονίας ως σεξιστικού εγκλήματος. Ως συγγραφείς έχουμε μια δύναμη στα χέρια μας, ως γυναίκες έχουμε τις δικές μας έμφυλες τραυματικές εμπειρίες. Το Δίκτυο προχώρησε στην έκδοση μιας ανθολογίας διηγημάτων 53 γυναικών συγγραφέων (Η φωνή της, Καστανιώτης 2023). Τα έσοδα από τα δικαιώματα του βιβλίου διατίθενται στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας / European Anti-Violence Network. Τα διηγήματα είναι συγκλονιστικά, γιατί παρουσιάζουν τις πολλαπλές εκφάνσεις της έμφυλης βίας που διέπει κάθε πτυχή της ζωής μας, και καταλήγουμε να τις αντιμετωπίζουμε ως κανονικότητες (η έκδοση έχει παρουσιαστεί σε πολλές πόλεις). Είμαστε σε συνεργασία με άλλες γυναικείες φεμινιστικές οργανώσεις της Ελλάδας και συμμετέχουμε σε δράσεις, φεστιβάλ και κινητοποιήσεις, αλλά διοργανώνουμε και τις δικές μας δράσεις. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία είναι η πρώτη που ιδρύεται στο συγγραφικό χώρο και έχει τη δυναμική της αλληλεγγύης των γυναικών δημιουργών προς τις γυναίκες-θύματα.
Σχετικά με την Αλέκα Πλακονούρη…
Η Αλέκα Πλακονούρη γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, Σπούδασε στη Νομική Σχολή Κομοτηνής και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Παρακολούθησε μαθήματα
υποκριτικής και δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της «Οι δαίμονες του Αρέτσο» (2021) και τώρα (Νοέμβριος 2024) η συλλογή διηγημάτων «Τρύπα στο ταβάνι». Είναι μέλος του Δικτύου γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της» και συμμετέχει στη συλλογική έκδοση «Η φωνή της» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2023). Το διήγημά της «Το τζάμι» διακρίθηκε στο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Πεζογραφία δωματίου ‒ Ημέρες εγκλεισμού» των εκδόσεων Κίχλη και του βιβλιοπωλείου Επίκεντρον. Το θεατρικό της «Φιλαινίδα, Φιλαρέτη, Φωτεινή» ανέβηκε στο θέατρο Τόπος Αλλού. Διηγήματα, ποιήματα και κριτικά κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Χάρτης, Φρέαρ, Μανδραγόρας, Book Press, Fractal, Περί ου, Θράκα κ.ά. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων.
Λίγα λόγια για το βιβλίο «Τρύπα στο ταβάνι»
Ιστορίες γνωστών, αγνώστων, περαστικών, ξένων. Διηγήματα-κατάφαση στα σκοτεινά της ζωής, όπου το φανταστικό συνυπάρχει με το πραγματικό, το χιούμορ εμφανίζεται απροσδόκητα και το ανέφικτο βρίσκει το δρόμο του για να γίνει τελικά εφικτό.
Πώς αποχωρίζεσαι μια Κάρμεν; Χάνονται τάχα οι μεταξωτές λέξεις; Ποια ήταν η άγνωστη έγκυος; Πώς τελειώνει ένα μεταμεσονύκτιο γλέντι; Πού πήγαν τα ρούχα της; Σε τι χρησιμεύουν οι ξύλινες σκάλες;
Μια Γαλήνη παράξενη, μια τρύπα στο ταβάνι, το κλικ του διακόπτη, τσεκούρια που στροβιλίζονται στο βαθύτερο χάος, ένα κορίτσι αφοσιωμένο στο θέατρο, μια λυγερή στην πέρα πλαγιά, ένα κλεμμένο φορτηγό, η τρελή μια νύχτα στο Χάραμα, οι δύο αδελφές κι ο Νυμφίος, ένα δανεικό σπίτι, το είδωλό της στο φθαρμένο καθρέφτη.
Μια στιγμή ευτυχίας, ένα βιογραφικό σημείωμα, ένας αποχαιρετισμός, μια εκδίκηση, η φυσαρμόνικα που παίζει είκοσι χρόνια, ανοίκειες προσωπίδες, ο χορός μιας αραχνούλας στο δίχτυ της, ένα χαμόγελο-μαχαίρι, το πρώτο ζωντανό ακέφαλο σώμα, η τρομερή νεροφαγιά.
Το χαμόγελο των κούρων, ο δράκος των βράχων, αυγουστιάτικες φρυκτωρίες, ένα άλογο που καλπάζει στα όνειρα, ένας κήπος με κάκτους, μια γυναίκα με μάτια ψαριού, ο πελαργός στο κεφαλόσκαλο, τα συρτάρια του αμετάθετου χρόνου, ένα γράμμα από το 1929. Αν αγκαλιαστούμε, δε θα πεθάνουμε, το κάλεσμα των σύννεφων, τα αγρίμια και η ποίηση, ωσεί παρούσα για πάντα.
Η βιβλιοπαρουσίαση στην Καλαμάτα
Το νέο βιβλίο της Αλέκας Πλακονούρη «Τρύπα στο ταβάνι» θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2024, στις 6.30 μ.μ., στο Αναγνωστήριο της Λαϊκής Βιβλιοθήκης Καλαμάτας (Πνευματικό Κέντρο, Αριστομένους 33, 5ος όροφος) από τις εκδόσεις «Κέδρος» και το βιβλιοπωλείο «Βιβλιόπολις» της Δήμητρας Δημοπούλου.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν: ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός και η Ζωή Παπαδημητρίου, φιλόλογος. Διηγήματα θα διαβάσουν τα μέλη της θεατρικής ομάδας Μέθεξις: Ηλίας Δαρσακλής και Έβελυν Σκαρπαλέζου
Συντονισμός εκδήλωσης: Σταύρος Μαρτίνος, δημοσιογράφος.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
