Πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια; Πόσο κόπο χρειάζεται κάποιος για να τη δημιουργήσει και να τη συντηρήσει; Και πόσος χρόνος χρειάζεται για να συντριβεί; Μία στιγμή, ήταν η απάντηση που έδωσα αυτόματα στον εαυτό μου κοιτώντας την εικόνα που αντίκριζαν τα μάτια μου.
Μια κυρία καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο μαζί με τη συνοδό της, αποκλεισμένες από το «έλα μωρέ, δε θα αργήσω, τρία λεπτά θα κάνω» ενός «κυρίου». Οι εικονιζόμενες έστεκαν καρτερικά και αναζητούσαν με τα βλέμματά τους τριγύρω, μήπως καταφέρουν και εντοπίσουν κάπου τον «κύριο» που με περίσσεια απερισκεψία απέκλεισε τη ράμπα διέλευσης του πεζοδρομίου. Έπειτα από λίγο, ο «κύριος» εμφανίστηκε. Εκείνες σιωπηλές. Δεν κατάφερα να διακρίνω αν, τελικά, ακούστηκε αυτό το πολυπόθητο «συγγνώμη» ή αν απλά ευτελίστηκε σε συγκαταβατικό νεύμα.
Ενστικτωδώς, μπήκα νοητικά στη θέση της κυρίας. Πώς θα ένιωθα αλήθεια; Πώς θα ένιωθα που συμπολίτες μου μου απαγορεύουν να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο και μου στερούν αυτό το δικαίωμα; Ξέρω, δεν το κάνουν επίτηδες. Αν με έβλεπαν να έρχομαι, δε θα άφηναν εκεί το αμάξι τους.
Αλλά αυτό δε φτάνει. Είναι η στιγμή εκείνη που ξέρεις πως κανείς δε σε σκέφτηκε. Κανείς δεν μπήκε στη θέση σου. Ούτε για ένα λεπτό. Το τρομακτικότερο όλων είναι πως, εν αγνοία τους φυσικά και ελλείψει ενσυναίσθησης, πάντα θα σου θυμίζουν πως είσαι ανήμπορος. Είσαι διαφορετικός. Δεν ταιριάζεις. Είσαι ανάπηρος.
Έχοντας σπουδάσει σε άλλη πόλη της Ελλάδας και έχοντας ταξιδέψει σε χώρες του εξωτερικού, πάντα είχα την αίσθηση πως η πόλη της Καλαμάτας διέφερε. Ίσως είναι το βουνό ή η θάλασσα ή ο ήλιος ή η απλόχερη φιλοξενία των ανθρώπων της, η Καλαμάτα πάντα σε έκανε να νιώθεις μια ηρεμία και μια ζεστασιά. Η Καλαμάτα είναι η κοινωνία της.
Πλέον, αμφιβάλλω για τη συνείδησή της, όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τα «δε θα αργήσω, τρία λεπτά θα κάνω», όταν συμπολίτες μας παρκάρουν μπροστά από ράμπες και διαβάσεις πεζών. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί την πρόσβαση σε οποιονδήποτε.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, αυτή είναι η Καλαμάτα του 2024 – με το 2025 προ των πυλών – που θέλουμε; Αυτή είναι η Καλαμάτα της ανθρωπιάς και του Πολιτισμού;
Δεν είναι θέμα Νόμων. Οι νόμοι υπάρχουν. Ούτε επιβολής αυτών. Τα όργανα επιβολής υπάρχουν. Είναι ζήτημα Πολιτισμού. Είναι ζήτημα συνείδησης. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας.
Χαράλαμπος Θ. Μπούρας
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
