Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύτηκε στο “Θ” παρέμβαση του Χαρ. Μπούρα για την έλλειψη αξιοπρέπειας της κοινωνίας στα άτομα με αναπηρίες.
Την προσεχή Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου, στις 10.30 το πρωί, στο Κέντρο Δεξιώσεων «Αρχόντισσα» στα Λαίικα Καλαμάτας, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία, θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα “Οι προκλήσεις των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες και σπάνιες παθήσεις και των οικογενειών τους στο νέο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον”, την οποία συνδιοργανώνουν η Περιφερειακή Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία Πελοποννήσου και οι φορείς-μέλη της, η Περιφέρεια Πελοποννήσου, η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Πελοποννήσου και ο Δήμος Καλαμάτας.
Πέρα από τα… παρηγορητικά λόγια που θα έχουν να κάνουν με τις προσπάθειες των φορέων να δημιουργήσουν ένα αξιοπρεπές περιβάλλον στους ανθρώπους αυτούς, θα πρέπει να απαντηθεί ουσιαστικά και το ερώτημα: “Τι έχουμε προβλέψει ως κοινωνία για τους ανθρώπους με πολλαπλές ευαλωτότητες;”.
Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε; Να απεγκλωβιστούμε από τον κυρίαρχο λόγο που υποτάσσει τα άτομα με αναπηρίες σε άνισες σχέσεις εξουσίας, επενεργώντας στην ταυτότητά τους και νομιμοποιώντας τον αποκλεισμό τους.
Κι αυτό, γιατί τα νούμερα είναι αμείλικτα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κατάσταση των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας είναι δυσχερής, ιδιαίτερα δε όλων όσοι αντιμετωπίζουν σοβαρές υλικές στερήσεις. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ποσοστό αυτό στην Ελλάδα ανέρχεται σε 18%, διπλάσιο από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο, που είναι 9%.
Ανυπέρβλητες είναι οι δυσκολίες που έχουν τα παιδιά με αναπηρία σε ό,τι αφορά την πρόσβαση στην εκπαίδευση. Στο κείμενο της εθνικής στρατηγικής που έχει δημιουργηθεί από την κυβέρνηση, επισημαίνεται ότι μόλις το 15% των ατόμων με αναπηρία έχουν ολοκληρώσει λυκειακές ή μεταλυκειακές σπουδές και, επίσης, μόλις το 15% έχει ολοκληρώσει τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ακόμη χειρότερη είναι η εικόνα αναφορικά με την πρόσβαση στην εργασία ή την κατάρτιση, καθώς οι νέοι ηλικίας 16-29 ετών με αναπηρία που δεν εργάζονται, δεν εκπαιδεύονται ή δεν καταρτίζονται, ξεπερνούν το 45%, όταν ο αντίστοιχος μέσος ευρωπαϊκός όρος δεν ξεπερνά το 30% και στην Ελλάδα για τα άτομα χωρίς αναπηρία ο δείκτης αυτός προσεγγίζει το 25%.
Στις έντεκα ποσοστιαίες μονάδες εντοπίζεται και το χάσμα ανάμεσα στα άτομα με αναπηρία που κατέχουν τίτλο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (24%) και σε αυτά που δεν έχουν αναπηρία (45%).
Η γκρίζα εικόνα διατρέχει και τους δείκτες που αφορούν στην εργασιακή ένταξη. Στην Ε.Ε., ένα στα δύο άτομα με αναπηρία (50%) κατά μέσον όρο, εργάζονται. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό πέφτει στο 34%, όταν στον πληθυσμό χωρίς προβλήματα αναπηρίας είναι ήδη 60%. Σε χειρότερη μοίρα, το ποσοστό απασχόλησης για τις γυναίκες με αναπηρία: 28% έναντι 40% του ανδρικού πληθυσμού με αναπηρία και 20 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το 48% που είναι ο μέσος όρος απασχόλησης των γυναικών με αναπηρία στην Ε.Ε.
Κι αν μιλήσουμε για την ανεργία, τότε το ποσοστό των ατόμων με αναπηρία αγγίζει το 29% (έναντι 18% στην Ε.Ε.) με τις γυναίκες να είναι και πάλι στη χειρότερη θέση, ανεβάζοντας το δείκτη ανεργίας στο 31%.
