Ακόμα και στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας ο δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας ήταν κάτι παραπάνω από απαισιόδοξος για την τύχη του πολύπαθου έργου Καλαμάτα – Ριζόμυλος- Πύλος – Μεθώνη. Κατά τη διάρκειά της παρέμβασής του σχολίασε ότι με τον τρόπο που σχεδιάζεται ο μόνος δρόμος που μπορεί να… πάρει είναι να πεταχτεί στις καλένδες.
Μία μέρα αργότερα, ο γενικός γραμματέας Υποδομών, Γιώργος Δέδες, προχώρησε από την Πύλο σε δηλώσεις τελείως αντίθετου κλίματος. Υποστήριξε ότι όχι μόνο θα υλοποιηθεί, αλλά και μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2019 θα είναι έτοιμη η κυβέρνηση να προχωρήσει στην έναρξη των διαδικασιών.
Υπάρχει, όμως, ακόμα ένα σοβαρό στοιχείο που αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση έχει θέσει σε προτεραιότητα την υλοποίηση του έργου.
Την ίδια ώρα που ο κ. Νίκας μιλούσε για… καλένδες, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήταν στην τηλεόραση του ALPHA και παραχωρούσε συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ.
Με το πέρας της συνέντευξης επισκέφθηκε τα γραφεία των δημοσιογράφων του τηλεοπτικού σταθμού.
Σε ένα από αυτά, του Δήμου Βερύκιου, στάθηκε λίγο παραπάνω. Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον πρωθυπουργό ήταν μία κορνίζα με ένα φύλλο της εφημερίδας “Πήδασος”, έτους 1934, μια και η μητέρα του δημοσιογράφου κατάγεται από το συγκεκριμένο χωριό, με τη γνωστή αριστερή ιστορία του.
Σε ένα από τα θέματα της πρώτης σελίδας ήταν κι αυτό του δρόμου “Πύλου- Καλαμών”.
Μάλιστα, ο συντάκτης του κειμένου διερωτάτο “έως πότε θα εξακολουθεί να παραμένει η συγκεκριμένη απαράδεκτη κατάσταση, μη μπορώντας η κυβέρνηση (σ.σ. της εποχής) να υλοποιήσει το έργο”. Και διερωτάτο: “Ή μήπως οι αρμόδιοι περιμένουν να εξεγερθεί πρώτα ο λαός της Πυλίας για να τους εξαναγκάσει πλέον να ενεργήσουν σχετικώς”.
Ο δημοσιογράφος προέτρεψε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να δώσει τέλος σε μια ταλαιπωρία που κρατάει σχεδόν έναν αιώνα, με δεδομένο, μάλιστα, ότι στην περιοχή λειτουργεί και η Costa Navarino. Η αντίδραση του πρωθυπουργού υπήρξε άμεση.
Έγραψε στο κινητό του “συνάντηση αύριο με Σπίρτζη” και υποσχέθηκε ότι ένας αιώνας είναι ικανό διάστημα για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο για την αναγκαιότητα του έργου.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
