Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνον μία εορτή – η μεγαλυτέρα εορτή της Χριστιανοσύνης – είναι ακόμη και ένας συμβολισμός. Ένας συμβολισμός, ο οποίος εκτείνεται εις τους χλοερούς λειμώνας της ανθρωπίνης διανοήσεως, εις τους βαθείς, εις τους απυθμένους πυθμένας του ωκεανού της ανθρωπίνης αισθηματικότητος. Είναι μία εξήγησις του ανωτέρου και θείου σκοπού του ανθρωπίνου βίου, ο οποίος δεν τερματίζεται προ του τάφου.
Ο συμβολισμός δε αυτός του θείου βρέφους που υπήρξε και θα υπάρχη, ο Θεός των ταπεινών και καταφρονεμένων, των πασχόντων και πιστευόντων, του θείου βρέφους που εγεννήθη μέσα εις μίαν φάτνην περιστοιχιζόμενον από απλοϊκούς ανθρώπους, είναι υπέρ πάσαν άλλην εποχήν σήμερον χρήσιμος.
Σήμερον που όλαι αι κοινωνίαι του πολιτισμένου κόσμου απειλούνται υπό του κινδύνου του από ημέρας εις ημέραν ογκουμένου εκφυλισμού, λόγω των σαθρών κοινωνικών και βιωτικών συνθηκών, αι οποίαι εδημιουργήθησαν, ιδία μετά τον μεγάλον πόλεμον, όστις τας υπαρχούσας εις την ανθρωπότητα χαινούσας και πολυποικίλας πληγάς κατέστησαν εδεχθεστέρας.
Ένα ταπεινόν περιβάλλον. Μία φάτνη. Μία μητέρα. Ένα βρέφος. Ολίγοι ποιμένες. Αυτός ο λιτός διάκοσμος υπήρξε το περιβάλλον εις το οποίον εγεννήθη ο Θεός της Αγάπης, από την οποίαν εξαρτάται και μόνον η ευτυχία του ανθρώπου. Η ευτυχία την οποίαν σήμερον όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι ζητούμεν μακράν των ηθικών παντοειδών πνευματικών ψυχαγωγιών, αίτινες δίδουν την ώθησιν εις τους ανωτέρους ενατενισμούς τους χαρακτηρίζοντας τας ανωτέρας ψυχάς.
Δι’ όλους αυτούς τους λόγους, δι’ όλας αυτάς τας σκέψεις, τας πηγαίως δημιουργουμένας, τα Χριστούγεννα δεν είναι μία τυπική εορτή. Είναι μία μυσταγωγία. Μία ένεσις πίστεως. Μία πηγή δυναμικότητος. Μία αληθινή κοσμογονία. Μία ευρεία λεωφόρος άγουσα τους πιστούς προς την ευτυχίαν.
Ως τοιαύτα ας τα εορτάσωμεν. Μακράν παντός κατωτέρου υπολογισμού. Διότι κατ’ αυτόν τον τρόπον θα αντλήσωμεν δύναμιν δια να αντεπεξέλθωμεν πλέον αποτελεσματικώς εις τας τόσας εναντιότητας της συγχρόνου ζωής, της τόσον δυσκόλου.
