Επιχειρηματικότητα χωρίς έμπνευση…
Κάποτε το ελληνικό όνειρο, όπως το αντίστοιχο american dream, ήταν όλοι να καταφέρουν να γίνουν υπάλληλοι στο Δημόσιο, για να έχουν εξασφαλισμένο μισθό και μία μόνιμη θέση εργασίας.
Με την κρίση και τις αλλαγές που ήρθαν στο δημόσιο τομέα και τον περιορισμό προσλήψεων, η επιδίωξη αυτή άλλαξε και βλέπουμε από τη δεκαετία του 2010 μια έκρηξη των καταστημάτων καφέ, τα οποία ξεφυτρώνουν ανά δύο ή τρία, ακόμα και στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΓΕΜΗ), το όνειρο αυτό δεν έχει σταματήσει να μαγεύει τους φιλόδοξους επιχειρηματίες. Είτε επειδή αγαπούν τον καφέ είτε γιατί βλέπουν ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους, ή ακόμα για να είναι αφεντικά του εαυτού τους, συνεχίζουν να ανοίγουν καταστήματα εστίασης.
Βέβαια, τα «καφέ» με την έναρξη περίπου 9.500 επιχειρήσεων εντός του 2024 έχασαν για μόλις δύο χιλιάδες την πρωτοκαθεδρία από τα καταστήματα λιανικής και συγκεκριμένα τα παντοπωλεία.
Σε αυτό τον τομέα, όπως προκύπτει από το ΓΕΜΗ, είχαμε την έναρξη 11.600 νέων επιχειρήσεων και, ως φαίνεται, φλερτάρουν με το να γίνουν το νέο ελληνικό όνειρο.
Επιστρέφοντας πίσω στα νούμερα του ΓΕΜΗ, η ευχάριστη είδηση είναι ότι τη χρονιά που μας πέρασε ιδρύθηκαν 63 χιλιάδες νέες επιχειρήσεις, με τα καφέ/εστιατόρια και τα καταστήματα λιανικού και χονδρικού εμπορίου να αποτελούν συνδυαστικά το ένα τρίτο του συνόλου των νέων επιχειρήσεων, ενώ έκλεισαν μόλις 22 χιλιάδες επιχειρήσεις.
Να σημειώσουμε, πάντως, ότι 6,7 χιλιάδες επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν από υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους και μηχανικούς, οι οποίοι ήθελαν να διαχειριστούν καλύτερα τα οικονομικά τους.
Επομένως, τι μένει από τις 63 χιλιάδες νέων επιχειρήσεων που δεν είναι εστίαση, παντοπωλεία ή ενώσεις τεχνικών επαγγελμάτων; Δηλαδή, περίπου οι μισές νέες επιχειρήσεις δεν ανήκουν σε αυτούς τους κλάδους και μόλις 2,5 χιλιάδες είναι μεταποιητικές.
Να προσθέσουμε, επιπλέον, την έλλειψη επιχειρήσεων που αφορούν στη βιομηχανία, ενώ οι εταιρείες για την παροχή καινοτόμων τεχνολογικών και ψηφιακών υπηρεσιών που σαρώνουν στο εξωτερικό, φαίνεται πως για τον Έλληνα είναι ξένες λέξεις.
Η “ζούγκλα” του καφέ
Πρέπει, πάντως, να αναφέρουμε ότι τα παντοπωλεία, τα “μεγεθυμένα” αυτά περίπτερα, δε διαφέρουν και πολύ από τις καφετέριες, καθώς εάν λάβουμε υπόψη αλυσίδες 24ωρων μίνι μάρκετ, θα δούμε ότι σε αυτές πωλείται και καφές.
Ίσως για να αυξηθεί το περιθώριο κέρδους των παντοπωλείων ή και για να λειτουργήσει ως “κράχτης” για την αγορά και άλλων προϊόντων, μιας και τα τρόφιμα έχουν μονοψήφια περιθώρια κέρδους.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αρκετές από αυτές δεν τα καταφέρνουν και κλείνουν στο δεύτερο έτος λειτουργίας τους, ενώ με τη μεταφορά του κόστους του πληθωρισμού από τις μεγάλες αλυσίδες στα μικρά τοπικά καταστήματα, είναι απορίας άξιο το τι βρίσκουν οι επίδοξοι επιχειρηματίες στα παντοπωλεία.
Εκτός από τον πληθωρισμό, και η μεγάλη προσφορά, τουλάχιστον, στα καταστήματα εστίασης και καφέ φαίνεται πως κάνει μεγάλη ζημιά, ενώ η αύξηση του κόστους ζωής και η αναντιστοιχία των μισθών με τις τιμές στα καταστήματα αποθαρρύνει τους καταναλωτές να διαθέτουν τα ίδια ποσά, όπως στο παρελθόν, για να αγοράσουν τρόφιμα ή καφέ.
Δέσμιοι των επιχειρήσεων οι ιδιοκτήτες με 70 ώρες δουλειάς την εβδομάδα
Πηγές της αγοράς του καφέ που μίλησαν στο TheTOC αναφέρουν ότι τα καταστήματα του καφέ που ξεφυτρώνουν σωρηδόν στις γειτονιές θα λειτουργήσουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, καθώς πλέον τίθενται σοβαρά θέματα για την επιβίωσή τους. Τονίζουν ότι λίγο-πολύ όλα τα καταστήματα έχουν το ίδιο προϊόν στην ίδια τιμή και κάποια στιγμή η αγορά θα γονατίσει.
Προσθέτουν, δε, ότι η αγορά δε μεγαλώνει με την αύξηση των καταστημάτων, ενώ συρρικνώνονται και τα κομμάτια της πίτας της αγοράς λόγω της αύξησης της προσφοράς. Επιπλέον, μειώνεται ο αριθμός των ροφημάτων που κάνει κάθε κατάστημα λόγω υπερπροσφοράς από τα υπόλοιπα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο τιμών. Γεγονός και το οποίο οδηγεί νομοτελειακά σε κλείσιμο των μαγαζιών.
Σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, σχολιάζουν ότι οι ιδιοκτήτες ναι μεν είναι αφεντικά του εαυτού τους, αλλά αυτό γίνεται σε βάρος της ίδιας τους της ζωής, καθώς η σωστή λειτουργία μιας επιχείρησης απαιτεί τη διαρκή παρουσία τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναγκάζονται να δουλεύουν έως και 70 ώρες.
Πηγή: The Toc
