Δανείστηκα λίγο Ρίτσο και λίγο Μακιαβέλι για να εξηγήσω αυτά που θέλω να πω για τις προχθεσινές κινητοποιήσεις (πληθυντικός) εδώ στην Καλαμάτα μας.
Δύο συγκεντρώσεις στη μία, «δεν έχω οξυγόνο» στην άλλη, «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Πού πάει το μυαλό; Ότι ο καθένας έχει το τρένο του και τα θύματά του, γεγονός που βολεύει αφάνταστα τους κυβερνώντες, που μάλλον τρίβουν τα χέρια τους. Σε πολιτικά αμιγώς κινητοποιήσεις (και σε αυτό έχω τις αντιρρήσεις μου) το καταλαβαίνω, ταξικές διαφορές, συνδικαλισμός κ.λπ.
Εδώ, όμως, φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, έχουμε ένα έγκλημα που έγινε σε ένα τραίνο, έχοντας 57 μοναδικά θύματα και πολλούς μοναδικούς γονείς να κλαίνε και να ζητούν δικαιοσύνη. Τα παιδιά δε γυρίζουν πίσω και για να βοηθήσουμε να δικαιωθούν πρέπει μια φορά, τουλάχιστον, να φωνάξουμε όλοι μαζί (έγινε στο τέλος).
Μπορεί να μην αρέσουν σε πολλούς αυτά που λέω, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια κι αυτό αποδείχθηκε όταν ενώθηκαν οι δύο συγκεντρώσεις.
Δάκρυσαν τα αγάλματα στην πλατεία από τον παλμό, κι αυτό κρατώ.
Παρ’ όλα αυτά, οι κινητοποιήσεις σε δεκάδες περιοχές σε όλη τη χώρα, αλλά και στο εξωτερικό, για τα 57 θύματα στα Τέμπη, ήταν πράγματι εντυπωσιακές, και εύχομαι έπειτα από 2 χρόνια οι οικογένειες των θυμάτων να δικαιωθούν κι αυτοί που τρίβουν τα χέρια τους με τις διασπάσεις, να θορυβηθούν και να δουν ότι δεν τους παίρνει να «παίζουν» με τις ψυχές.
Οξυγόνο, λοιπόν, στο πώς πρέπει να γίνονται οι κινητοποιήσεις μας, όλοι μαζί και σε μια πλατεία. Όλες οι πόλεις έχουν μεγάλες πλατείες που μας χωρούν όλους, κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε. Οι καιροί αλλάζουν, είναι ώρα να αλλάξουμε κι εμείς.
Και κλείνω λέγοντας, για να ξέρουμε, ότι τη γνωστή στην πολιτική ιστορία φράση «διαίρει και βασίλευε» διατύπωσε για πρώτη φορά ο γνωστός Ιταλός στοχαστής Νικολό Μακιαβέλι στο έργο του «Ηγεμόνας».
Τι λέει, λοιπόν, ο Μακιαβέλι; Η βασική αρχή για να χειραγωγήσεις την κοινωνία είναι η αρχή του «διαίρει και βασίλευε». Είναι παλιά αυτή η «συνταγή» και απολύτως αποτελεσματική. Στρέφεις ένα μέρος της κοινωνίας εναντίον του άλλου, «ποδοσφαιροποιείς» κοινωνικές ή επαγγελματικές τάξεις και το πεδίο είναι ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις την ώρα που οι άλλοι θα παίζουν το παιχνίδι των «καλών» και των «κακών».
Τι βγαίνει από αυτό; Οι κυβερνήσεις διαβάζουν Μακιαβέλι, εμείς;
Δεν «τραγουδάμε» για να ξεχωρίσουμε, για να ενώσουμε «τραγουδάμε».
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
