Ένας άνθρωπος χαμογελαστός, με μεγάλη τρέλα και αγάπη για τα άλογα, με σχέδια και όνειρα για το δημιούργημά του, τον Ιππικό Όμιλο Καλαμάτας, είναι ο Νίκος Δρούγας.
Αν συγκρίνω αυτά που είχα δει πριν από 15 χρόνια, όταν βρεθήκαμε πάλι για κουβέντα, με αυτά που είδα τώρα, θα σας πω ότι ήταν για εμένα μια όμορφη «έκπληξη».
Μιλώντας μαζί του νιώθω ότι θα έχουμε κι άλλες «εκπλήξεις» στο μέλλον. Θα το πάει και πάρα πέρα. Διαβάστε και θα με καταλάβετε:
-Νίκο, λέω να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από τα πρώτα σου χρόνια κι από τότε που πήρες το πρώτο σου άλογο…
Το πρώτο άλογο που είχα ήταν ο «Γιωργής» και το αγόρασα με δικά μου λεφτά, το δικό μου άλογο, γύρω στο 1989, τότε να φανταστείς ήταν οι δραχμές. Από παιδάκι θυμάμαι στη Δυτική Παραλία που μεγάλωσα χρησιμοποιούσαν τα άλογα για διάφορες αγροτικές δουλειές. Υπήρχαν οι λεγόμενοι ζευγολάτες. Τους θυμάμαι. Ήταν ο μακαρίτης κυρ- Πότης (Παναγιώτης) και ο Αντώνης ο γιος του. Είχαν άλογα και για να μην τα πιάνει η ζέστη της μέρας, ξεκινούσαν πρωί πρωί, γύρω στις πέντε. Τότε ήταν που περνούσαν έξω από το σπίτι μου κι εγώ παιδάκι άκουγα τα πέταλα τικ-τικ, ξυπνούσα και έβγαινα στο μπαλκόνι για να τα βλέπω και να τα ακούω.
-Κι από τότε αγάπησες τα άλογα;
Είχα την τρέλα μου με τα άλογα. Μεγαλώνοντας έψαχνα να βρω κάποια Σχολή Ιππασίας εδώ στην Καλαμάτα. Υπήρχε ένας, αλλά οι δικοί μου δεν ήθελαν. Ήταν άλλες εποχές τότε, ξέρεις, οπότε την έβγαζα κάνοντας βόλτες στα χωράφια της Δυτικής Παραλίας για να χαζεύω άλογα. Θυμάμαι που τα έδεναν κάτι μπαρμπάδες ζευγολάτες, που είχαν και κάτι μουλάρια και γαϊδουράκια. Πήγαινα στα κρυφά, τα καβαλούσα, κι όταν με έπαιρναν χαμπάρι, φώναζαν. Όχι για να μην πάθει κάτι το άλογο, αλλά για να μη χτυπήσω. Παιδάκι επτά χρόνων ήμουν. Όταν πήγαινα, δε, στο χωριό το καλοκαίρι, κάθε μέρα στο γαϊδούρι, όλη μέρα.
-Ο «Γιωργής» πότε ήρθε;
Τον «Γιωργή» τον αγόρασα με τα πρώτα μου λεφτά. Τότε ήταν και η εποχή που ήταν στο φόρτε τους οι μηχανές κρος. Θυμάμαι, πάω μια μέρα σε ένα μαγαζί στην Αθηνών, βρίσκω τη μηχανή που μου άρεσε, την καβαλάω, κάνω δοκιμή και με τα λεφτά στην τσέπη λέω στο μαγαζάτορα «έρχομαι σε λίγο να την πάρω» και φεύγω. Δεν πήγα ποτέ, γιατί πήγα κι αγόρασα τον «Γιωργή», το πρώτο μου άλογο, και να φανταστείς το αγόρασα πολύ πιο ακριβά από τη μηχανή. Ο «Γιωργής» ήταν πουλάρι, δηλαδή παιδί αυτός, παιδί κι εγώ. Τα βρήκαμε. Μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια, κι όταν αναγκάστηκα να τον πουλήσω, γιατί θα πήγαινα φαντάρος, έκανα να κοιμηθώ δυο μέρες.
-Η ιδέα για τη Σχολή Ιππασίας και τον Ιππικό Όμιλο πότε σου ήρθε και πώς ξεκίνησε η εφαρμογή της;
Από τρέλα, πώς να το πω, τρέλα θα το πω, πάντα είχα άλογα έτσι κι αλλιώς. Όταν γύρισα από φαντάρος, η πρώτη μου κίνηση ήταν να αγοράσω άλογα. Νοικιάζω σε μια περιοχή ένα κτήμα και βάζω τα άλογά μου. Δεν είχα σκεφτεί τότε να κάνω μαθήματα. Η ιδέα ήρθε το 2004, όταν παρακολουθούσα Ιππασία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε μου ήρθε να κάνω μια σχολή. Έψαξα για ένα χώρο, ενώ πήγα σε έναν όμιλο στην Αθήνα κι έκανα μαθήματα. Ήθελα πολύ να το μάθω το άθλημα βλέποντας τι έκαναν εκεί και από την τηλεόραση. Το να είσαι αυτοδίδακτος είναι πολύ ωραίο, έχεις μια βάση. Το να πάρεις όμως γνώσεις από κάποιους που ξέρουν είναι το καλύτερο. Και να σου πω κάτι; Στην ιππασία, όπως και σε όλες τις δουλειές, πάντα μαθαίνεις, και δε μαθαίνεις μόνο από τον έμπειρο, μαθαίνεις κι από τον αρχάριο, γιατί μπορεί να κάνει κάτι καλό που δεν κάνεις εσύ. Όταν θέλεις να μάθεις, ανοίγεις τα αυτιά σου κι ακούς. Από εκεί και πέρα, τα εφαρμόζεις σύμφωνα με την κρίση σου.
-Βρίσκεις το χώρο και ξεκινάς τη σχολή. Με πόσα άλογα, Νίκο;
Με τέσσερα αλογάκια και δύο μισούς στάβλους. Σιγά σιγά ξεκίνησα τη σχολή μέχρι να μπορώ με τη δουλειά να την αναπτύξω. Ξεκίνησε ο κόσμος να έρχεται. Ήταν κάτι πρωτότυπο τότε για την Καλαμάτα, το 2004 που ξεκίνησε. Με πολλή δουλειά, υπομονή και πολλές ώρες, προχωρήσαμε.
-Είπες «προχωρήσαμε»… φαντάζομαι είχες πάρει βοηθούς, έτσι;
Στην αρχή τα έκανα όλα μόνος. Μετά έρχονταν κάποιοι φίλοι και βοηθούσαν όλη τη μέρα. Φτιάξαμε και έναν χώρο για καφέ και η σχολή προχωρούσε. Ταυτόχρονα, έκανα ένα μεγάλο άλμα και αγόρασα αθλητικά άλογα. Τα δικά μας ήταν απλά αλογάκια καθημερινά. Απλά για βόλτες, άντε και κανένα εμπόδιο, μέχρι εκεί.
Φτάνει η εποχή, λοιπόν, να πάρω ένα αθλητικό άλογο για μένα και για να το βλέπει ο κόσμος. Έκανα και αγώνες. Πήγαινα στην Αθήνα σε έναν όμιλο. Φαντάσου με το άλογο σε τρέιλερ να ανεβαίνεις τον κωλοσούρτη. Πήγαινα από τον παλιό δρόμο. Δεν είχε φτιαχτεί ο καινούργιος ακόμα.
Μέσα σε λίγο καιρό το ένα αθλητικό άλογο το έκανα τέσσερα. Επίσης, ήρθαν δύο αθλητές κι άρχισε να προχωρά η σχολή. Το 2011, αφού είχαμε φτιάξει 30 στάβλους, είδαμε ότι πρέπει να κάνουμε έναν όμιλο, γιατί αλλιώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε αγώνες. Κι έτσι πολύ απλά δημιουργήθηκε ο Ιππικός Όμιλος Καλαμάτας.
-Νίκο, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τους πρωταγωνιστές της κουβέντας μας που είναι τα άλογα. Τι είναι αυτό που λατρεύεις στα άλογα;
Αν αρχίσω να μιλώ για τα άλογα, θα ξενυχτήσουμε. Μόνο που το ακουμπάς, σε αδειάζει και σε γεμίζει, και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιπποκράτης ανέβαζε τους αρρώστους πάνω στα άλογα για πιο γρήγορη ανάρρωση, όπως το ίδιο έκανε και ο Μέγας Αλέξανδρος στους τραυματισμένους στρατιώτες του. Κάτι λέει αυτό. Τα άλογα με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ στις δύσκολες στιγμές μου.
-Κάτι που παρατήρησα στα άλογά σου, Νίκο, κάνοντας βόλτα στους στάβλους, είναι τα μάτια τους. Είχαν όλες τις εκφράσεις… χαράς, θυμού, λύπης, κούρασης. Σου μιλούν με τα μάτια. Έτσι δεν είναι;
Τα μάτια τους, φίλε, είναι ένας πλανήτης που σε παίρνει και σε ταξιδεύει. Μόνο που τα κοιτάς χάνεσαι. Εγώ χάνομαι όταν τα κοιτώ. Είναι υπερήφανα, θα σου δώσουν ό,τι μπορούν. Για μένα το άλογο είναι ένας μεγάλος θεραπευτής.
-Μια παροιμία λέει «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Αυτό, απ’ ό,τι βλέπω, δεν ισχύει εδώ. Έχεις φτιάξει ένα «γηροκομείο» για άλογα, μια πολύ καλή και τρυφερή κίνηση. Πες μου λίγο γι’ αυτό…
Το γηροκομείο αφορά άλογα που έχουν τελειώσει τη δουλειά τους. Είναι σε μια μεγάλη έκταση γύρω στα 150 στρέμματα κοντά στο χωριό Πλατύ. Εκεί το άλογο ζει στην αρχική του μορφή, δηλαδή ελεύθερο, έχει το γιατρό του, το φαγητό και το στάβλο του μέχρι να αποδημήσει.
Τώρα για την παροιμία που είπες, ναι, παλιά το έκαναν αυτό. Τα έστελναν στην Ιταλία για διάφορους λόγους. Τώρα δε γίνεται αυτό, πλέον όλα ελέγχονται και είναι τσιπαρισμένα.
-Να πάμε τώρα και στη θεραπευτική ιππασία που ξεκίνησες. Τι είναι;
Με τη θεραπευτική ιππασία ξεκινήσαμε, αν θυμάμαι καλά, το 2007. Είχαμε κάνει τότε μια συνεργασία με μια κοπέλα, την Αμαλία, που ήταν στο ΚΕΚΥΚΑμεΑ (Κέντρο Εκπαίδευσης, Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης Ατόμων με Αναπηρία). Κάναμε κάποιες συνεδρίες και επειδή για αυτή τη δουλειά χρειάζεται ειδικό άλογο, δηλαδή να έχει ωραία κίνηση και να είναι ήρεμο, αγόρασα ένα και τους το παραχώρησα.
-Νίκο, πόσα άλογα έχεις τώρα και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τώρα είναι εδώ 46 άλογα κι άλλα 30 στο γηροκομείο. Όσο για το μέλλον, να σου πω ότι το αθλητικό κομμάτι θα το συνεχίσουμε, γιατί μου αρέσει και μένα όταν πάω σε αγώνες, όχι για να κερδίζω, αλλά για να συμμετέχω. Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Ως όμιλος έχουμε βγάλει πρωταθλητές Ελλάδος, Βαλκανιονίκες σε διάφορες κατηγορίες, ενώ και στο κομμάτι της θεραπευτικής ιππασίας έχουμε αθλητές δικούς μας που συμμετέχουν ως Ελλάδα στα Special Olympics, κι αυτό οφείλεται, βέβαια, στις δασκάλες θεραπευτικής, τη Στεφανία, την Τζένη, την Κέλλυ, που το έχουν απογειώσει.
-Και κλείνοντας, αφού είπαμε για τα σχέδια, θα ήθελα να σε ρωτήσω και για τα όνειρα που κάνεις. Είδα έχεις και κάποια κατσικάκια, εκτός από τα γαϊδουράκια και τα άλογα. Τι έχεις στο μυαλό σου;
Ένα Μουσείο Αλόγων. Στην Ελλάδα έχουμε επτά ράτσες και θα ήθελα πολύ να τα δούμε κάποτε στις παρελάσεις, για να τα βλέπει ο κόσμος. Κι αν θέλεις, είναι και φόρος τιμής για αυτά τα ζώα, μόνο αν σκεφτούμε ότι στον πόλεμο με τους Ιταλούς χάθηκαν 40.000 άλογα, γαϊδούρια και μουλάρια που είχαν βοηθήσει πολύ. Ήταν το μέσο μεταφοράς πάνω στα βουνά τότε.
Σε αυτό το μουσείο των ονείρων μου, λοιπόν, θα έρχεται ο κόσμος να βλέπει τις ελληνικές ράτσες. Θα βλέπουν τον Βουκεφάλα, το άλογο της Σιάτιστας, της Ανδραβίδας, το Σκυριανό πόνι που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, το αλέτρι, το κάρο και όποιο άλλο εργαλείο είχε σχέση με τα άλογα, ενώ θα ενημερώνονται για τα χαρακτηριστικά και την ιστορία της κάθε ράτσας.
Και με αυτό το υπέροχο όνειρο του Νίκου Δρούγα, που εύχομαι να κάνει πραγματικότητα, ολοκληρώσαμε την κουβέντα μας, μια κουβέντα που δείχνει καθαρά ότι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, το απογειώνεις, και μαζί του απογειώνεσαι κι εσύ, κι αυτό εγώ το λέω ανάπτυξη.
Του Κώστα Δεληγιάννη
