-Το γενικό ξεφάντωμα του κόσμου
-Ο Νομάρχης σέρνει τον Καλαματιανό
-Η Νησιώτικη… Σταμπούλ
-Ο άνθρωπος σαν πραγματικός… άνθρωπος
-Τα κούλουμα στον « Άγιο Κωνσταντίνο» κ.λπ.
«Λόγω της οικονομικής κρίσεως»… Η στερεότυπη μυριόστομη μεταπολεμική δικαιολογία κάθε αδυναμίας μας… Όλα δεν πάνε καλά, συνεπεία της οικονομικής κρίσης. Σοβαρώς; Υπάρχει, στ’ αλήθεια, οικονομική κρίση, τουλάχιστον στη Μεσσηνία; Να μου επιτρέψετε ν’ αμφιβάλλω.
Αλλά τι ήταν εκείνο το απέραντο έμψυχο συνονθύλευμα που σκόρπιζε τη ζωή και ευώδιαζε την ατμόσφαιρα της Καλαματιανής και Νησιώτικης έκτασης τις δύο τελευταίες ημέρες του μασκαρέματος;
Να σας πω εγώ: Ήταν, απλούστατα, μια εμπράγματη απόδειξη της αληθοφάνειας του ισχυρισμού πως, μετά το 1932, η κρίση υποχώρησε. Ή του ότι η σημερινή Κυβέρνηση, από την πλευρά της μεταχείρισης της Ελλάδας, έχει διορθώσει τα πράγματα, έτσι ώστε να πιστεύουμε πως ο κόσμος δεν πεινάει.
Ό,τι θέλετε πιστέψτε. Πάντως μη μου αρνηθήτε πως ο κόσμος του Νομού μας ζη σήμερα σε μια ατμόσφαιρα οικονομικής βελτίωσης τέτοιας, που να του επιτρέπη να το «τσούζη», όταν τουλάχιστον η παράδοση και το έθιμο επιτάσσουν, και να κινιέται μέσα σ’ ένα συμπαθητικό ξεφάντωμα της νοοτροπίας – επί τέλους – του μακαρίτη… Κολοκοτρώνη, που τις ώρες της ανάπαυλάς του βροντοφώναζε το περίφημο:
-Βροντάτε το, ωρέ!
***
Κι ο κόσμος της Καλαμάτας το βρόντησε και το τίμησε! Και πρώτα – πρώτα ο Νομάρχης κι η ερίτιμη κυρία του που… το φέρανε «βόλτα» στο Νησί την Καθαρή Δευτέρα και… ξεκουφαθήκανε απ’ τα ακατάπαυστα και ζωηρά χειροκροτήματα του κόσμου που είχε σχηματίσει γύρω απ’ την επιτροπή των βραβείων, της οποίας προέδρευε ο Παπαδήμας, σινικό κύκλο.
Αλλά τι ήταν εκείνο το ανθρώπινο παραλήρημα όταν ο Νομάρχης με τη γλυκειά επιβλητικότητά του, κι έπειτα η κυρία Παπαδήμα με την ελκυστικήν απλότητά της, εσύρανε τον Καλαματιανόν;
Ήταν η πολυάνθρωπη ειρηνικά θορυβώδικη ομολογία της δικαίωσης μιας επιθυμίας μας να πέση ο υδροκέφαλος ψυχός ετικεττισμός κι η ανόητη σοβαροφάνεια του κοτζαμπασισμού που τον βλέπαμε θρονισμένο σε συμβατικές άρχουσες έδρες και που – αν αγαπάς το Χριστό, εδώ που τα λέμε – μας είχε καταντήσει βραχνάς απαίσιος.
Η προχθεσινή εμφάνιση του Νομάρχη μας ήταν μια εξόρμηση… μια χρειαζούμενη περιφρόνηση του πολιτικά παληού, ένα γιορτάσι του ζωντανά καινούργιου, του ατόφιου κοσμοπολιτισμού. Γι’ αυτό κι ο κόσμος, πάσας πνευματικής προϋπόθεσης, χειροκροτούσε πηγαία, συνειδητά, αυθόρμητα. Είμαι βέβαιος πως αν ο Πρωθυπουργός βρισκόταν προχθές στο Νησί, θα ύψωνε με υπερηφάνεια, τόσο τη φωνή του, που… θα φιλούσε Νομάρχη, κόσμο…
***
Αλλά τι να γράψουμε για την κίνηση; Ο Νομάρχης μας έχει ζωή μέσα του. Κι είναι λιγάκι «ζαμανφουτίστας». Κι όχι μονάχα οι Καλαματιανοί κι οι Νησιώτες που, κατά το μεγαλείτερο ποσοστό, είχανε ανοίξει τον εαυτό τους στην απαίτηση της γιορταστικής ημέρας.
Μα και ξένοι. Και τι ξένοι; Τέτοιοι που θα ήταν νόμιμο και μπορετό – ας πούμε – να… φυλακιστή κόσμος με μια χειρονομία τους. Μα, οι καιροί της βλάκικης ετικέττας χάθηκαν στον Καιάδα του παρελθόντος κι οι άνθρωποι ζούνε πια, ή τείνουν να ζήσουνε, στα πλαίσια της πανανθρώπινης ραφιναρισμένης «ψυχοφυσιολογίας»!
Πώς, παρακαλώ; Επιστρέφω απ’ το Νησί με τον 6.50΄. Τρεις παρέες και ο υποφαινόμενος… τρεισήμισυ. Πατείς με, πατώσε μπαίνουμε στο βαγκόν λί… αν και ακάθαρτο – με το συμπάθιο φιλτάτη ΣΠΑΠ.
-Όλοι, παιδιά, μαζί, παρακαλεί δίπλα μας καθήμενος… «νομικός».
«Κάποτε κλάψαμε κι οι δυο
Και σ’ όνειρα εχτίζαμε παλάτια».
Ο Σωτηράκης – ο ξανθομάλλης ιππότης των Δενδρακίων ντε! – «σεγκοντάρει», ο Γιάννης «βαρυτονάρει» κι ο υποφαινόμενος «μπασάρει» στο ταγκό που τόχαμε ανεβάσει σε τόνο μι… χειρότερα και που για καλή τύχη το μισοκαταφέρναμε «ρυμουλκούμενοι» από δυο – τρεις κοπέλλες συνταξιώτιδες. Κοπέλλες που θα μπορούσαν απαρεξήγητα και δικαιολογημένα να κρατάνε σ’ απόσταση τον… «χύδην όχλον», τόσο πολύ, όσο οι ταυτότητες της παρέας μας δεν τους ήταν γνωστές…
Κι όμως το σκούξαμε μέχρι το σταθμό «όλοι μαζί», νέοι, μεσόκοποι και φτασμένοι στα χρόνια, άγνωστοι μεταξύ μας και… γεννήτορες των κοριτσιών. Γιόρταζεν η αδέσμευτη ανθρώπινη φύση.
***
Το Νησί παρουσίαζε την όψη Σταμπούλ, όπου η Βαβυλωνία της φωνής και του χρώματος κυριαρχούν από κάθε άλλη εκδήλωση: Σμόκιν, ντυμασιές περιπάτου, γραφική ελληνική φουστανέλλα, μασκαράτες, καου μπόυ, κολομπίνες, πιερρότοι… διακωμώδηση φυσιογνωμιών… «ελεγκάν», «καθωσπρεπισμός»… «Βασίλου»… προκαδούρα, «διάσκαντζος», γεμενί, Ευρώπη, Χριστέ και Παναγιά! Ένας απέραντος πολύχρωμος συρφετός, μια τρικυμισμένη ανθρωποθάλασσα που έσφυζε και γλεντοκοπούσε, έτσι ανθρώπινα, έτσι συμπαθητικά, έτσι ανεπιτήδευτα μέχρι τις πρωινές ώρες.
Μα μέσα σ’ αυτόν τον εκκωφαντικό θόρυβο εφάνταζε και κυριαρχούσε το ελληνικό, η φουστανέλλα, ο Καλαματιανός και η αθάνατη ξανθή ρευστή του μεσσηνιακού προϊόντος, που τερψιλαρύγγια χυνόταν ποταμηδόν για να ανάβη το κέφι, να πνίγουνται οι ανθρώπινοι καϋμοί και να συγκλονίζεται ολόκληρο το Νησί.
Έτσι, μέσα σ’ έναν συμπαθητικό κυκεώνα, σ’ ένα αδιάπτωτο κέφι και γλέντι έσβυσε η προχθεσινή τοπική γιορτή της γειτονικής πόλης, όπου είχεν εκδράμει ο περισσότερος κόσμος της Καλαμάτας.
***
Αλλά κι όσοι εκδράμανε στην ποιητική τοποθεσία «Άγιος Κωνσταντίνος», δεν ήσανε λιγώτεροι ή ακεφώτεροι από κείνους που προτίμησαν το Νησί. Εδώ, κατά το πλείστον, γιόρτασε τα Κούλουμα η «οικογένεια». Η συνοικιακή οικογένεια, που είχε διασπαρεί στα κράσπεδα της ωραίας αυτής τοποθεσίας, σε σαλτιμπαγκικές νομάδες γύρω από νηστίσιμη γαστριμαργία…
Κι εδώ χοροί ελληνικοί κι εδώ ευρωπαϊσμός και τοπικισμός.
Γενικά, τα εφετινά Κούλουμα, κατά τη γνώμη μας, από κάθε άλλη χρονιά, γιορταστήκανε με κέφι απροσμέτρητο και προ παντός με ανθρωπισμό.
Ξαίρετε τώρα ποιος υπήρξε ο μεγαλείτερος συντελεστής του ωραίου αυτού φαινομένου; Ο Πρωθυπουργός, κύριοι. Ο μεγάλος αυτός της λαϊκής ψυχής ανατόμος που άφησε τον κόσμο να γιορτάση έξω από κάθε περιορισμό, έξω από κάθε χαλινάρι. Γι’ αυτό κι ο κόσμος της Μεσσηνίας έδειξε πως είναι πολιτισμένος λαός…
Γ. ΠΕΡΣ…
