«Επίσημη πρώτη» παρουσίαση του νέου βιβλίου της με τίτλο «Το Ψυχόμετρο» την Κυριακή στην Καλαμάτα
Ευρέως γνωστή για τα χρονογραφήματά της στους 4 Τροχούς, στις Εικόνες, στον Ταχυδρόμο και στο Protagon.gr, αλλά και την πρόσφατη τηλεοπτική της «Κεραία», η Ρέα Βιτάλη έρχεται να ξανασυστηθεί με το νέο της βιβλίο, το «Ψυχόμετρο».
Μέσα από το τέταρτο βιβλίο της, λοιπόν, η κα Βιτάλη συνθέτει ένα παζλ ιστοριών γύρω από τα… ύψη και τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής που μοιράστηκαν τρεις γυναίκες με την ίδια, καταφέρνοντας να σπάσουν τη σιωπή τους.
Ρίχνοντας φως σε αυτές τις σιωπές που έμεναν για χρόνια στο σκοτάδι, η Ρέα Βιτάλη ξεκινά την παρουσίαση του «Ψυχόμετρου» την ερχόμενη Κυριακή, 16 Μαρτίου, από την Καλαμάτα.
Ο λόγος στην ίδια…
-Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου οι αναγνώστες θα συναντήσουν ιστορίες ενδεχομένως γνώριμες, μιας και ζητήματα της ψυχής που πραγματεύεται υπάρχουν γύρω μας. Η σιωπή ενός βαλτωμένου γάμου με ένα «καλό παιδί», η οικογενειακή συνωμοσία σιωπής μιας σεξουαλικής κακοποίησης, η σιωπή μιας αμίλητης περιόδου κατάθλιψης. Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που θα καθιστούσε χρήσιμη την ύπαρξη ενός «ψυχόμετρου»;
Ξέρετε τι συνειδητοποίησα μέσα από ένα σωρό ιστορίες ανθρώπων μέσω της τηλεοπτικής μου «Κεραίας, αλλά και των προσωπικών μου, ιδιαίτερα ευαίσθητων «κεραιών» να ακούω βαθιά τους συνανθρώπους μου; Ότι αν υπήρχε ένα όργανο μέτρησης της αντοχής της ψυχής μας… Να το πω παιδικά; Να υπήρχε μέτρηση όπως για τη χοληστερίνη, για το σάκχαρο, τότε θα κινητοποιούμασταν αλλιώς. Θα σεβόμασταν τα όριά μας. Βέβαια, αστειεύομαι. Μέσα από την ψυχοθεραπεία μπορούμε να αναζητήσουμε τα υγιή όρια, τα διακριτά σύνορα. Ώστε το «εμψυχωμένο» μας «Εγώ» να συναρμονιστεί σε σχέσεις υγιείς. Σε ένα ιερό «Εμείς» υγιούς συμβίωσης.
-Θεωρείτε ότι σήμερα έχουν γίνει κάποια βήματα μπροστά από την κατεύθυνση της σιωπής προς την έκκληση βοήθειας;
Βεβαίως έχουν γίνει. Ανάσα ψυχής. Αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Και να ομολογήσουμε τη διαφορά πρωτεύουσας και επαρχίας. Πιο ασφυκτικός ο κλοιός. Έχουμε δρόμο, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
-«Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο ‘κει» έγραψε κάποτε σε στίχους του ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Η υπόνοια για την ψυχική μας ανθεκτικότητα θεωρείτε ότι είναι ένας από τους λόγους που, άλλοτε συχνότερα κι άλλοτε αραιότερα, αγνοούμε τα «σήματα κινδύνου»;
Τι ωραία το έγραψε! Έτσι, ακριβώς έτσι. Να υπήρχε ψυχόμετρο! Αχ και να υπήρχε! Να σας πω και κάτι ακόμα συνεχίζοντας τη σκέψη μου; Μια φράση μιας γυναίκας που εκτιμώ και παρουσιάστηκε στην «Κεραία»: «Έχουμε δύο ζωές. Η δεύτερη αρχίζει από τη στιγμή που θα εμπεδώσουμε ότι έχουμε μόνο μία». Γι’ αυτό γρηγορείτε! Την ψυχή μας και τα μάτια μας.
-Πώς πήρατε την απόφαση για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Πώς; Ήταν μια στιγμή που περιλάμβανε ένα σωρό στιγμές και πιο πολύ από αυτό, μια σκηνή που ένα σωρό βλέμματα γυναικών από τους μείον ορόφους των νοσοκομείων ζήτησαν επιτακτικά να τα διαβάσω βαθύτερα. Να γράψω. Αυτές οι στιγμές είναι ιερές. Δε σηκώνουν αποκαλύψεις παραπάνω. Και όπως ίσως έχετε ακούσει ή διαβάσει να λέω: «Μέσα μου έχω πιο πολύ βλέμματα παρά νερό». Αυτές οι σιωπές έπρεπε να βρουν φως μέρας.
-Τι σας «δίδαξε» σε προσωπικό επίπεδο η συγγραφή του;
Αυτό που γνωρίζω σχεδόν εκ γενετής. Η γραφή είναι βάλσαμο. Η κάθε είδους τέχνη είναι ευλογία.
-«Όλα τα ποτάμια της σκέψης μου καταλήγουν στα χέρια μου. Γράφω ό,τι ζω» δηλώσατε στο πρόσφατο παρελθόν αναφερόμενη στα γραπτά σας. Μιας και το «Ψυχόμετρο» ολοκλήρωσε εν δυνάμει τον πρώτο κύκλο του, καθώς βρίσκεται ήδη στα ράφια των βιβλιοπωλείων, υπάρχει σκέψη για ένα επόμενο χρονογράφημα;
Χρονογραφήματα γράφω, αφιερωμένη στο χρονογράφημα, από το 1986. Ασταμάτητα. Έτσι και θα συνεχίσω στο Protagon. Αν εννοείτε για επόμενο βιβλίο. Δε με ξέρετε γι’ αυτό αυτή η ερώτηση. Κάθε χαρά θέλω να τη ρουφάω χωρίς αύριο! Για να μη συνηθίσω. Για να ευλογώ όταν έρχεται. Τώρα ρουφάω τη χαρά αυτού του βιβλίου. Και τίποτε άλλο!
Η ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ με τα δικά της λόγια…
Γεννήθηκα το 1961. Είναι και μπόλικα τα χρόνια. Τι να πρωτοσημειώσεις; Όλη η παιδική ηλικία μου χαρακτηριζόταν από τη φράση: «Πήγαινε, παιδί μου, να παίξεις με τ’ άλλα παιδάκια. Τι δουλειά έχεις με τους μεγάλους;». Μα εμένα μου άρεσε να παρατηρώ, φτάνοντας μέχρι και σε ακρότητες. Όπως το να κατεβαίνω στη σχολική στάση στις 5.30 για να προλάβω τον μπουζουξή με την κόκκινη κάλτσα που σχόλαγε, και την καθαρίστρια με την κάλτσα για το φλεβίτη που έπιανε δουλειά. Ιδιαίτερο παιδί, αλλόκοτο, μετριότης εκ πεποιθήσεως (μπορεί και εκ λαχανιάσματος) και με κατεύθυνση «στη ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε, αλλά να ζήσουμε». Σπούδασα Ιστορία της Τέχνης, μάλλον μαγεύτηκα από τον τρόπο που η Ιστορία καθρεφτίζεται στο παράλληλο σύμπαν των καλλιτεχνών.
Να μη σας κουράζω… 1961-2025 πλήρης στιγμών. Ταξίδια από την αποστειρωμένη Ιαπωνία μέχρι τη νεκραναστημένη Αλβανία, αγάπη στης Ανατολής τα παζάρια. Κυρίως για τα φλύαρα μάτια. Άγκυρα στην Τήνο. Μυρουδιές, γεύσεις, έρωτες βαρβάτοι και ανεμοέρωτες. Ευλογήθηκα με τρεις γέννες: η Ελισάβετ, ο Αρίστος, ο Κώστας. Από τον ίδιο άνδρα. Το λες μέχρι και αναρχικό. Επαγγελματικά είχε πολλά πολλά χρονογραφήματα. Στους 4 τροχούς, στον Ταχυδρόμο, στις Εικόνες, στο Protagon.gr. Είχε το πρώτο μου βιβλίο, «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο», είχε το δεύτερο, «Δεν πέθανα εγκαίρως», το τρίτο, «Το παλτό μου, μαμά».
Τα τελευταία χρόνια έχει και την τηλεοπτική μου «Κεραία». Τι να φλυαρούμε; Πλήρης ζωής. Πλήρης; Αστειεύομαι. Χωράω ζωή ακόμα.
Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Κυριακή 16 Μαρτίου, στις 11.30 π.μ., στο ξενοδοχείο Pharae Palace Hotel, υπό τη διοργάνωση του βιβλιοπωλείου «Βιβλιόπολις» και των εκδόσεων «Διόπτρα», υπό την υποστήριξη του Λυκείου των Ελληνίδων Καλαμάτας.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
