Η κλιματική κρίση μάς χτυπά την πόρτα, για να μην πω ότι την γκρέμισε και έχει στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ μας, δίπλα μας. Στον καναπέ που ριζώσαμε, ανίκανοι να ορίσουμε τη μοίρα μας… ίσως γιατί έτσι θέλουν οι καιροί…
Η κλιματική κρίση δημιούργησε υποχρεώσεις απέναντι στο περιβάλλον, στο συνάνθρωπο, σε όλα τα θαύματα της φύσης, δίποδα, τετράποδα, πολύποδα, μετακινούμενα ή ριζωμένα και επιβλητικά.
Είναι εκείνη που δημιουργεί νέα δεδομένα σε κάθε βαθμίδα της κοινωνίας μας. Τα κράτη νομοθετούν και οι πολίτες ακολουθούν, ίσως γιατί έχουν πειστεί ότι πρέπει να αναλάβουν δράση.
Ήρθε ο Απρίλης που πρέπει να καθαρίσουμε τα οικόπεδά μας και θα το κάνουμε. Θα έρθει το καλοκαίρι και θα αναρωτιόμαστε: τι έγινε με τη δημόσια γη;
Πόσο υπέροχο θα ήταν αν το καλό παράδειγμα ερχόταν από δημοτικούς, περιφερειακούς φορείς, το Δασαρχείο και, φυσικά, την κεντρική διοίκηση του κράτους;
Κι ας περάσουμε στο θέμα μας που δεν είναι άλλο από το “απάτητο βουνό “, τον Ταΰγετο. Μια περιοχή Natura που επιβάλλει περισσότερη ευαισθησία.
Τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησε “επιτέλους” η ήπια αξιοποίηση του ορεινού όγκου με φιλοπεριβαλλοντικές δράσεις. Μέσα σε όσα ανακοινώθηκαν ήταν και η παραχώρηση του δασοφυλακείου στον Άγιο Βασίλειο. Για όσους δε γνωρίζουν, εκείνο το πέτρινο κτήριο απέναντι από το «Τουριστικό» που μαράζωνε αναξιοποίητο.
Το Δασαρχείο, μέσω του υπουργείου Περιβάλλοντος, είπε το ΝΑΙ και το παραχώρησε για 15 χρόνια στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και αυτή με τη σειρά της στο Σύλλογο Φίλων του Ταϋγέτου.
Η υποχρέωση επίβλεψης του Δασαρχείου παραμένει ενεργή, μιας και για κάθε εργασία θα πρέπει να ενημερώνεται και εν τέλει να αποφασίζει – γνωμοδοτεί. Η Περιφέρεια είναι εκείνη που ανέλαβε την έκδοση των σχετικών αδειών, ικανές να επαναφέρουν τη λειτουργικότητα του κτηρίου, και φυσικά, ο σύλλογος που θα αναλάβει τη συντήρηση του.
Όλα ακούγονται τέλεια, αλλά είναι όντως;
Οι άδειες βγήκαν, οι υπογραφές με τον εργολάβο έπεσαν, οι επιβλέποντες του έργου άλλαξαν και τα συνεργεία ανέλαβαν δράση.
Θα περιμέναμε ότι και η τελευταία φάση του έργου, η υλοποίηση δηλαδή, θα ακολουθούσε την ισχύουσα περιβαλλοντολογική νομοθεσία. Μιλάμε, άλλωστε, για τον Ταΰγετό μας.
Δυστυχώς, όμως, οι εικόνες από το εργοτάξιο και τον περιβάλλοντα χώρο μαρτυρούν το αντίθετο.
Ο χώρος είναι πνιγμένος με μπάζα, αλλά κυρίως με σπασμένα φύλλα ελενίτ. Το μεγαλύτερο μέρος του, φυσικά, έχει απομακρυνθεί και έχει τοποθετηθεί νέα στέγη.
Και εκεί ξεκινούν τα ερωτήματα:
1. Τι ενέργειες έχει κάνει η Περιφέρεια Πελοποννήσου για την αποκομιδή των αποβλήτων και, κυρίως, των καρκινογόνων επικίνδυνων υλικών;
Ως γνωστόν, όποιος ιδιοκτήτης – διαχειριστής προβεί σε άδεια εργασιών απαιτείται να συνταχθεί σχέδιο διαχείρισης αποβλήτων ΣΔΑ, που θα καταγράφει μαζί με όλα τα άλλα προς ανακύκλωση υλικά και τα επικίνδυνα, σε είδος και ποσότητες. Παράλληλα, οφείλει να συνάψει συμφωνία με εξειδικευμένη εταιρεία διαχείρισης των επικινδύνων και να κατατεθεί σχετικό αίτημα στην Περιφέρεια που ανήκει το έργο.
2. Αν, όντως, ακολουθήθηκε η διαδικασία, γιατί απέμειναν μεγάλες ποσότητες αυτών των υλικών; Λόγω της εμπειρίας μου γνωρίζω ότι κάθε εταιρεία διαχείρισης των φύλλων αμιάντου απομακρύνει και το μικρότερο κομμάτι και κατόπιν χορηγεί βεβαίωση ορθής διαχείρισης.
3. Υπάρχει σχετική βεβαίωση;
4. Τι θα γίνει με τα υπόλοιπα τμήματα ανακατεμένα με μπάζα; Προφανώς πρέπει να γίνει διαχείριση “όλων” ως βλαβερά και επικίνδυνα.
5. Τι έγινε με όσα απομακρύνθηκαν;
Είναι λάθος να λειτουργούμε με καχυποψία, αλλά εδώ όλα συγκλίνουν. Ψάχνω να βρω μια λογική σειρά, αλλά είναι μάταιο και, δυστυχώς, μας κάνει να μιμούμαστε τέτοιες πρακτικές… που για κάποιους από εμάς ίσως να αποτελούν σημαντική ανάγκη, αν σκεφτούμε ότι η διαχείριση ενός τετραγωνικού μέτρου μπορεί να κοστίσει από 50 έως 80 ευρώ.
Εύχομαι σε όλα αυτά να βρεθεί κάποιο λάθος από τη μεριά μου, διαφορετικά, κυρίες και κύριοι, οφείλετε να μιμηθείτε τον πρωθυπουργό μας όταν στο πονεμένο Μάτι ανακοίνωνε τη συγκομιδή όλων των καρκινογόνων υλικών.
6. Τι προβλέπουν το σχέδιο και ο φάκελος ασφάλειας και υγείας που κατατέθηκε στην άδεια; Ποια η μέριμνα της αναδόχου εταιρείας απέναντι στους εργαζομένους;
Τελικά, δεν αρκεί να είμαστε “φίλοι” με το βουνό μας, αλλά κάτι πολύ παραπάνω… να το ερωτευτούμε, γιατί ίσως έτσι ένα περαστικό βλέμμα θα μπορούσε να δει όσα, πολλά ζευγάρια μάτια έχουν μάθει να αγνοούν.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΠΥΡΗΣ
Υ.Γ. Θα πρέπει να τοποθετηθεί ταμπέλα με εργοδότη, προϋπολογισμό, ανάδοχο και, φυσικά, μετά την ολοκλήρωση να τοποθετηθεί μια ταμπέλα κινδύνου για όσους επιλέξουν να απολαύσουν λίγα λεπτά ξεκούρασης στη σκιά του κτηρίου.
