Η ιδέα για κουβέντα προέκυψε όταν είδα στον τιμοκατάλογο μιας ταβέρνας να γράφει «φέτα Μιτεράν». Παρήγγειλα τη φέτα, μου άρεσε, και ρώτησα τον ταβερνιάρη ποιος είναι ο Μιτεράν. Μου είπε «ο Θανάσης». Τον γνώριζα, αλλά τον γνώρισα ακόμα καλύτερα, όταν ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε. Μια κουβέντα που πήρε αρκετές μέρες, γιατί ο Θανάσης είχε πάντα πελάτες στο τυροπωλείο του και μας διέκοπταν. Έτσι «μεταξύ τυρού και αχλαδιού», όπως λέει μια παροιμία, δέησε να ολοκληρώσουμε την κουβέντα που θα διαβάσετε και έχει πολύ ενδιαφέρον:
-Θανάση, έχεις μια ιδιαίτερη «σχέση» χρόνων με τα τυριά, πώς ξεκίνησε;
Η σχέση που λες ξεκίνησε από τους δύο παππούδες μου, από μαμά και πατέρα, όπως και από τον ίδιο τον πατέρα μου, τον Ηλία. Ήταν όλοι τυροκόμοι. Μια οικογενειακή παράδοση στην τυροκομία, δηλαδή, από το 1930 περίπου, στην Εύα Μεσσηνίας.
-Εσύ ασχολήθηκες καθόλου με την τυροκομία;
Από παιδί όχι και πολύ. Λίγο θα έλεγα. Εγώ ήμουν κυρίως στην πώληση. Γενικώς είχα το μυαλό μου και σε άλλα πράγματα.
-Πότε μπήκες στην πώληση, το μαγαζί πότε άνοιξε;
Στην πώληση είμαι από το 1986, πριν από τους σεισμούς, όταν άνοιξε το μαγαζί ο πατέρας μου και με πήρε μαζί του. Ήταν το πρώτο μαγαζί που άνοιξε τότε στην Κεντρική Αγορά της Καλαμάτας. Ήταν ένα μικρό μαγαζάκι τότε, μετά επεκτάθηκε.
-Ήσουν πάντα εδώ; Απ’ ό,τι ξέρω, ασχολήθηκες και με άλλα πράγματα…
Εκτός από μια περίοδο που έφυγα για να δουλέψω στην Αθήνα, πάντα εδώ ήμουν. Βέβαια, κάποια περίοδο είχα κι ένα μαγαζί, καλοκαιρινό κλαμπ, στην παραλία, μέχρι το 2000, αλλά ερχόμουν πάντα κι εδώ. Το μαγαζί στην παραλία ήταν για δυο-τρεις μήνες το καλοκαίρι έτσι κι αλλιώς.
-Πώς κόλλησαν και τα δύο μαγαζιά, κλαμπ τη νύχτα, τυριά την ημέρα;
Κοίτα, από μικρός δούλευα σε τέτοια μαγαζιά. Είχα έναν μπάρμπα που είχε διάφορα μαγαζιά της νύχτας σε διάφορα μέρη και στην Αθήνα. Με έβαλε στη νύχτα το 1973, τότε ήμουν 22 χρόνων. Έμεινα γύρω στα 14 χρόνια στην Αθήνα, μέχρι που γύρισα και άνοιξα δικό μου, το 1987, εδώ στην Καλαμάτα, το Malibu στην παραλία. Μετά το έκανα Makao.
Πισίνες, μπαρ, μουσική, κορίτσια στα μπαρ, φοίνικες, ένα εξωτικό περιβάλλον, κάτι πρωτοποριακό για την εποχή, γινόταν πανηγύρι, πολλή δουλειά. Έφερνα καλλιτέχνες από Αθήνα. Να φανταστείς πολλές φορές έκλεινε η Ναυαρίνου από τον κόσμο. Πέρασαν πολλοί καλλιτέχνες από αυτό το μαγαζί: Βλάσης Μπονάτσος, Πασχάλης, Καίτη Γαρμπή, Μαζωνάκης, Καρβέλας, Βίσση, Αδαμαντίδης κι άλλοι. Είχα φέρει ακόμα και τον Μάρκο Σεφερλή, τότε που έκανε μια εκπομπή με ένα ταξί, αν θυμάσαι. Έμπαινε στο μαγαζί με το ταξί και έκανε τα δικά του.
-Κατά κάποιον τρόπο, θα έλεγα, ασχολήθηκες και με την πολιτική. Παλαιοτέρα, θυμάμαι, είχες κατεβάσει στην Καλαμάτα τον Δημοσθένη Βεργή, πρόεδρο του κόμματος «Έλληνες Οικολόγοι» και έγινε χαμός με τη συγκεκριμένη «πολιτική» καμπάνια. Το θυμάσαι;
Ναι, ήταν περίοδος εκλογών και τον είχαμε κατεβάσει σε συνεργασία με την Αννίτα Πάνια. Είχε έρθει μαζί του και ένας χοντρούλης από το Αγρίνιο, τον οποίο βλέπαμε τότε στην εκπομπή της στην τηλεόραση, τα «Παρατράγουδα». Θυμάμαι στείλαμε ταξί να τον κατεβάσει στην Καλαμάτα, Λεωνίδα Κατέλη μου φαίνεται τον έλεγαν. Θυμάμαι στην κεντρική ομιλία του Βεργή στην πλατεία 23ης Μαρτίου είχε γίνει χαμός. Πριν από την ομιλία έκαναν περιοδεία στην Καλαμάτα μέσα σε ένα κάμπριο αυτοκίνητο με φοίνικες και αλλά όμορφα. Πίσω από αυτούς, συνοδεία από χίλια μηχανάκια να κορνάρουν. Μπλόκαρε η Καλαμάτα. Ένα σόου του δρόμου. Όλο αυτό το στήσαμε με την Αννίτα, έτσι για χαβαλέ, να ζωντανέψει η πόλη. Να φανταστείς τότε ο Βεργής πήρε 2.500 ψήφους από τη Μεσσηνία.
–Έχεις μια ιδιαίτερη αγάπη στα παλιά ποδήλατα απ’ ό,τι βλέπω εδώ. Είσαι συλλέκτης;
Μου αρέσουν πολύ τα παλιά ποδήλατα. Αυτή τη στιγμή έχω δώδεκα. Έχω δώσει για την αναπαλαίωσή τους περίπου 1.200 ευρώ για το καθένα. Επίσης, έχω άλλα τόσα και παραπάνω που περιμένουν να φτιαχτούν. Πολλές και διαφορετικές μάρκες ποδηλάτων, ιστορικές θα έλεγα.
-Να πούμε και για τα τυριά σου. Από πού τα προμηθεύεσαι;
Οι φέτες είναι δικές μας, από τον μπάρμπα μου στη Βαλύρα, και τα υπόλοιπα, γραβιέρες, κεφαλογραβιέρες, κυρίως από την Ήπειρο. Υπάρχουν κι άλλα διάφορα σκληρά τυριά όπως βλέπεις, που περιέχουν πιπέρια, τσίλι, τρούφες, ρίγανη. Αυτά είναι όλα από το Μέτσοβο. Ψωνίζει ο κόσμος το τυράκι του. Όταν έχεις πολύ καλή ποιότητα, δεν κοροϊδεύεις, έχεις σταθερές τιμές και πολλή αγάπη, ο κόσμος σε προτιμά.
-Και για να κλείσουμε την κουβέντα μας, Θανάση, αφορμή για αυτή ήταν το «φέτα Μιτεράν» που είδα σε κάποιον κατάλογο ταβέρνας. Το φέτα το καταλαβαίνω, το «Μιτεράν» πώς προέκυψε;
Το Μιτεράν μπήκε για να ξεχωρίζει η φέτα από τους άλλους, γιατί είμαστε πολλοί Πετρόπουλοι που ασχολούμαστε με τη φέτα εδώ στη Μεσσηνία.
Όσο για το Μιτεράν, προέκυψε όταν πριν από αρκετά χρόνια είχε έρθει ο Φρανσουά Μιτεράν, πρόεδρος της Γαλλίας τότε, στις Μυκήνες να δει τα αρχαία. Έτυχε κάποια κοπέλα από τη συνοδεία του να είναι γνωστή μου. Πήγα να τη δω, την είδα, αλλά μας είδε και κάποιος άλλος από εδώ την Καλαμάτα. Λέγε, λέγε «Μιτεράν», κάπως έτσι, όπως κατάλαβες, διαδόθηκε και έμεινε.
Και κάπως έτσι ολοκληρώσαμε την ωραία κουβέντα μας με τον Θανάση Πετρόπουλο ή «Μιτεράν», γιατί εν τω μεταξύ «πλάκωσε» κόσμος που ζητούσε τα τυριά του. Μου χρωστά να κάνω μια βόλτα με ένα από τα υπέροχα ποδήλατά του. Την άλλη φορά, ελπίζω.
Άχρηστες πληροφορίες
Μαλιμπού: Το Μαλιμπού είναι παραλιακή πόλη στη δυτική κομητεία του Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια, γύρω στα 30 μίλια / 48 χλμ. δυτικά του κέντρου του Λος Άντζελες. Έχει μεσογειακό κλίμα, με τη λωρίδα μήκους 34 χλμ. της ακτής του Μαλιμπού να έχει ενσωματωθεί από το 1991 στην πόλη του Μαλιμπού.
Η περιοχή φιλοξενεί αστέρες του κινηματογράφου του Χόλυγουντ, ανθρώπους της βιομηχανίας ψυχαγωγίας και άλλους κατοίκους. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Μαλιμπού ζουν σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από την εθνική οδό Pacific Coast (Πολιτειακή Οδός 1), που διασχίζει την πόλη, με ορισμένους κατοίκους να ζουν μέχρι και ένα μίλι (1,6 χλμ.) μακριά από την παραλία, μέχρι τα στενά φαράγγια.
Η παραλία του Μαλιμπού με τα διάσημα beachhouses, από τα πιο ακριβά ακίνητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει πλέον σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί από την καταστροφική πυρκαγιά – μαμούθ του Λος Άντζελες προσφάτως.
Μακάο: Το Μακάο ήταν πρώην αποικία της Πορτογαλίας, η οποία επεστράφη το 1999 στην Κίνα ως αυτοδιοικούμενη επαρχία. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, αυτή η γωνιά του πλανήτη ξεπέρασε την Ελβετία και τις Βερμούδες και έγινε πλέον η τέταρτη χώρα- συγκεκριμένα, αυτοδιοικούμενη γεωγραφική περιοχή- στον κόσμο σε ό,τι αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της.
Πρόκειται για ένα νησί που έχει τριπλάσια έκταση από την Κύπρο, αλλά ο πληθυσμός της είναι λίγο πάνω από το μισό. Οι 670.000 κάτοικοί του έφθασαν το 2013 στα 91.376 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα. Μπροστά τους έχουν πλέον τους κατοίκους του Λουξεμβούργου, που παραμένουν οι πλουσιότεροι στον κόσμο, τους Νορβηγούς και εκείνους που ζουν στο Κατάρ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2013 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των κατοίκων του Μακάο αυξήθηκε κατά 18,4% συγκριτικά με το 2012 και ξεπέρασε κατά 11.000 δολάρια εκείνο των Ελβετών (80.528 δολάρια).
Πηγή αυτού του πλούτου του νησιού δεν είναι τα πετρέλαια, όπως παράδειγμα συμβαίνει στο Κατάρ, αλλά ο τζόγος. Ο τζίρος των καζίνο πέρυσι στη χώρα έφτασε τα 45 δισ. δολάρια, δηλαδή επτά φορές πάνω από εκείνον του Λας Βέγκας, καθώς είναι η μοναδική περιοχή της Κίνας στην οποία επιτρέπονται τα τυχερά παιχνίδια, εκεί πηγαίνουν όλοι οι νεόπλουτοι Κινέζοι.
Χρήσιμες πληροφορίες
Ιστορία της Τυροκομίας: Στην ελληνική μυθολογία λέγεται ότι οι Θεοί του Ολύμπου έκαναν στον άνθρωπο «δώρο με παντοτινή αξία», κι αυτό ήταν το τυρί. Κοινωνιολογικές μελέτες δείχνουν ότι περίπου το 7.000 π.Χ. έγιναν μαζικές εισροές από κτηνοτρόφους της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι πέρασαν στην Ευρώπη μέσω Βοσπόρου, μαζί με τα βοοειδή και τους χοίρους τους οποίους εξέτρεφαν, επειδή οι βοσκότοποι της Ευρώπης ήταν πλουσιότεροι από τους δικούς τους.
Η ανακάλυψη της τυροκόμησης λέγεται πως έγινε μάλλον τυχαία, περίπου 8.000 χρόνια πριν, όταν κάποιος Άραβας έμπορος της Μέσης Ανατολής χρειάστηκε να μεταφέρει γάλα σε ασκό από στομάχι προβάτου στην έρημο. Η πρώτη παραγωγή τυροκομικών προϊόντων ξεκίνησε σε μικρές οικογενειακές βιοτεχνίες.
Η ανάπτυξη όμως της κτηνοτροφίας, καθώς και η απόκτηση γνώσεων χημείας και μικροβιολογίας, άλλαξαν τον τρόπο παρασκευής.
Η παρασκευή τυροκομικών προϊόντων γίνεται πλέον σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, όπου τυροκομείται κυρίως αιγοπρόβειο και αγελαδινό γάλα.
Όσον αφορά στα ελληνικά τυριά, υπάρχει αναφορά στον Όμηρο, η οποία μιλά για ένα τυρί φτιαγμένο από αιγοπρόβειο γάλα, το οποίο παραπέμπει στη σημερινή φέτα. Ο Όμηρος επίσης αναφέρει ότι ο Κύκλωπας Πολύφημος ασχολούνταν καθημερινά με το άρμεγμα του γάλακτος και το πήξιμο του τυριού. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι το τυρί της Φρυγίας παρασκευαζόταν από γάλα γαϊδούρας και φοράδας, ενώ αναφέρει και ότι στη διαδικασία παρασκευής, για να πήξει το γάλα, αναμειγνυόταν και με χυμό συκιάς.
Τον 2ο π.Χ. αιώνα ο Πλίνιος αναφέρεται στο λευκό τυρί “Κύθνος”, το οποίο ήταν εξαιρετικά διαδεδομένο σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ είχε κατακτήσει και τη Ρωμαϊκή Αγορά και πωλούνταν στη Ρώμη σε πολύ υψηλές τιμές. Λέγεται ότι η υψηλή ποιότητά του οφειλόταν στη διατροφή των αιγοπροβάτων με θάμνο Κύτισο, ο οποίος υπήρχε στα βοσκοτόπια της νήσου.
Οι αρχαίοι Έλληνες προφανώς δε γνώριζαν τη διαδικασία των σκληρών τυριών. Ο τρόπος παρασκευής σκληρών τυριών μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τους Ρωμαίους, οι οποίοι στα γραπτά τους κάνουν πρώτοι τη διάκριση μεταξύ μαλακών και σκληρών τυριών.
Πληροφορίες για την ιστορία
Φρανσουά Μιτεράν: Στις 26 Οκτωβρίου 1916 γεννήθηκε ο Γάλλος πολιτικός Φρανσουά Μιτεράν. Ήταν διδάκτωρ Πανεπιστημίου στο Δίκαιο και πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας. Ο Μιτεράν, επικεφαλής του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, διεκδίκησε την Προεδρία της Δημοκρατίας από τη δεκαετία του ’60. Ωστόσο, εκλέχθηκε πρόεδρος το 1981 και έμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1995.
Θεωρείται ένας από τους αρχιτέκτονες της στροφής της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προς την κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού. Εγκαταλείποντας και τα τελευταία προσχήματα των Σοσιαλιστών για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, ο Μιτεράν έδωσε τα διαπιστευτήρια της σοσιαλδημοκρατίας στο μεγάλο κεφάλαιο, εφαρμόζοντας πολιτικές σκληρής λιτότητας.
Ο Φρ. Μιτεράν ήταν ακόμη από τους πρωτεργάτες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που προσδιόρισε την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία χρόνια.
Πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1996.
Του Κώστα Δεληγιάννη
