Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι, όταν αναφερόμαστε στους πρόσφυγες και μετανάστες, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που λόγοι ανωτέρας βίας ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις πατρίδες τους και σήμερα να στοιβάζονται στα νησιά της χώρας μας.
Το Εθνικό Συντονιστικό Κέντρο Ελέγχου Συνόρων, Μετανάστευσης και Ασύλου και δημοσιεύματα εφημερίδων παρουσιάζουν το μέγεθος αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, με πάνω από 41.000 άτομα να ζουν σε σκηνές μέσα στις λάσπες στα νησιά που διαθέτουν ΚΥΤ (Λέσβο, Σάμο, Χίο, Λέρο και Κω), όταν η χωρητικότητά τους είναι μόνο για 7.000 άτομα.
Στο μεταξύ, κυβερνητικοί παράγοντες προβλέπουν αύξηση των ροών προς τα ελληνικά νησιά, εκτιμώντας ότι ο αριθμός τους θα ξεπεράσει τις 70.000, κυρίως από Τουρκία, που αποδεδειγμένα πλέον χρησιμοποιεί ως όπλο πολιτικής πίεσης προς κάθε κατεύθυνση τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στο έδαφός της.
Μπροστά σ’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση, οι καθ’ οιονδήποτε τρόπο εμπλεκόμενοι, αλλά και οι απλοί πολίτες που αισθάνονται ότι έχουν μερίδιο ευθύνης απέναντι στους κατοίκους των ελληνικών νησιών που μόνοι τους μέχρι σήμερα σηκώνουν αυτό το βαρύ ανθρωπιστικό φορτίο, καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα: Πώς θα χωρέσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα νησιά, αν δε μετακινηθεί ο πλεονάζων αριθμός στην ενδοχώρα;
Η απάντηση είναι εύκολη: αν τηρηθεί το σχέδιο αποσυμφόρησης μετά τη συμφωνία Χρυσοχοΐδη και περιφερειαρχών, στο πλαίσιο του οποίου θα υπάρξει ισοκατανομή των προσφύγων και μεταναστών σε όλη την Ελλάδα και χωρίς καμία εξαίρεση, ακόμα και γι’ αυτούς που έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη».
Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας θα πρέπει να συμπεριληφθεί και το τεράστιο θέμα της προστασίας των 4.962 ασυνόδευτων ανηλίκων, εκ των οποίων τα 1.200 παιδιά δεν έχουν εντοπιστεί πού ακριβώς μένουν, εικάζεται ότι μετακινούνται διαρκώς, ενώ πιθανότατα βρίσκονται στο δρόμο σε συνθήκες πλήρους αστεγίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Περίπου 600 παιδιά φιλοξενούνται σε πιο ασφαλείς δομές, χωρίς όμως διερμηνείς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, σε συνθήκες υπερσυνωστισμού. Περισσότερα από 200 παραμένουν σε κράτηση (ο υψηλότερος αριθμός των τελευταίων ετών) και τα υπόλοιπα 3.000 παιδιά περίπου ζουν στα ΚΥΤ σε σκηνές μέσα στις λάσπες, μαζί με αγνώστους ενήλικες, σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς φως κ.λπ. (Στοιχεία Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης).
Να σημειωθεί ότι έρευνα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ εμφανίζει το 75% από τα 4.962 παιδιά σχολικής ηλικίας που διαμένουν σε κέντρα υποδοχής (ΚΥΤ) να μη συμμετέχουν στο εκπαιδευτικό σύστημα, παρότι έχουν ανάγκη περισσότερο από όλους την προστασία των δικαιωμάτων τους. Με άλλα λόγια, η ένταξη των προσφυγόπουλων, ασυνόδευτων και μη, στη δημόσια εκπαίδευση παραμένει όνειρο, κατά παράβαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Κι εδώ μπαίνει ένα άλλο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να κλείνουμε τα μάτια για τα χιλιάδες παιδιά ενός «κατώτερου θεού» που βρίσκονται γύρω μας, απόκληρα της ζωής, χωρίς μέλλον, χωρίς εφόδια και, το χειρότερο, χωρίς το δικαίωμα να διατηρήσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα, για να ελπίζουν ότι θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους μετά τον πόλεμο ή ότι θα αποκτήσουν τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια, επαγγελματική και τεχνική κατάρτιση, για να ενταχθούν ευκολότερα στη νέα τους πατρίδα και να είναι το ίδιο χρήσιμοι με τους Έλληνες πολίτες.
Αυτή η έλλειψη ενός αυστηρού θεσμικού πλαισίου και πολιτικής βούλησης για την υποχρεωτική διαπολιτισμική εκπαίδευση των ασυνόδευτων παιδιών είναι προσβλητική για την αξιοπρέπεια της κοινωνίας μας, γεγονός που με υποχρεώνει ως ενεργός πολίτης να επαναφέρω σε δημόσια διαβούλευση την πρόταση που είχα καταθέσει με ανοικτή επιστολή (εφημερίδα «Θάρρος» 15/10/19) για το Στρατόπεδο Παπαφλέσσα και τη μετατροπή του σε
ΚΕΝΤΡΟ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ – ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ & ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ.
Ελπίζω ότι η επαναφορά της πρότασής μου θα συμβάλει στο δημόσιο διάλογο των εκλεγμένων συμβούλων των ΟΤΑ Α’ και Β’ βαθμού της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου και να μας ενημερώσουν για τον τρόπο που θα επιλέξουν να συμμετέχουν στη διαδικασία ισοκατανομής των προσφύγων για την αποσυμφόρηση των νησιών μας.
Επίσης, θέλω με την ευκαιρία να συγχαρώ τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Παν. Νίκα για τις δηλώσεις του στην εφημερίδα «Θάρρος» το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020, σύμφωνα με τις οποίες αναγνωρίζει ότι πρέπει όλοι να συμβάλουμε στη διαχείριση του τεράστιου εθνικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, και με σεβασμό στο θεσμικό του ρόλο τού προτείνω να μελετήσει εκ νέου την πρόταση μετατροπής του Στρατοπέδου Παπαφλέσσα σε ΚΕΝΤΡΟ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ – ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ & ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ.
Το θέμα αυτό αφορά, φυσικά, και στο δήμαρχο Καλαμάτας. Αθανάσιο Βασιλόπουλο, που εκτιμώ ότι θα πρέπει να κινηθεί το ίδιο γρήγορα με τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Παν. Νίκα, ενδεχόμενα και με τη βοήθεια των κ.κ. βουλευτών της Μεσσηνίας, για να προλάβουν τις εξελίξεις και πριν από την ένταξη του Στρατοπέδου Παπαφλέσσα στις νέες δομές που σχεδιάζει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής με τα νέου τύπου Κέντρα Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών (στη πράξη φυλακές).
Για του λόγου το αληθές, ας συνεκτιμήσουν τις δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων ότι « …η διαδικασία αιτούντων άσυλο από τα νησιά δε θα σταματήσει και είναι δέσμευση της κυβέρνησης να αποσυμφορήσει τα νησιά Β. Αιγαίου» (Καθημερινή, 16/2/20).
Του Γιώργου Καραμπάτου
πρώην προέδρου Επιμελητηρίου Μεσσηνίας
