Το «Θ» συνεχίζει το ταξίδι του στους Καλαματιανούς του εξωτερικού για να συναντήσει στη Γερμανία τον Αριστείδη Χρονόπουλο.
Ο Αριστείδης άφησε την Καλαμάτα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών. Μόλις τελείωσε με τη Σχολή του, αλλά και το στρατό, πήγε στο Μόναχο για να κάνει το μεταπτυχιακό του στη Στοματική Χειρουργική. Αφού ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του και το διδακτορικό του, ξεκίνησε να διδάσκει στην Οδοντιατρική σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς και να συμμετέχει σε διάφορα συνέδρια.
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Έφυγα από την Ελλάδα το 2010, με σκοπό να πραγματοποιήσω την ειδικότητά μου στη Γερμανία. Έχοντας τελειώσει τις προπτυχιακές σπουδές μου στην Αθήνα και έχοντας εργαστεί για έναν και πλέον χρόνο ως οδοντίατρος, πήρα την απόφαση σχετικά εύκολα. Έτσι ήρθα στο Μόναχο. Το μέρος άγνωστο και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Με τον καιρό αγάπησα το μέρος, γνώρισα νέους φίλους και έτσι πήρα την απόφαση να συνεχίσω να εργάζομαι στην κλινική που είμαι, με σκοπό να εξελιχθώ περαιτέρω και να τελειώσω τις διδακτορικές μου σπουδές. Μια απόφαση για απομάκρυνση από τη χώρα, έστω και προσωρινή, ποτέ δεν είναι εύκολη, ειδικά γνωρίζοντας ότι θα μείνει κανείς εκεί για περισσότερο από 3 χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, ζυγίζεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα και αποφασίζεις αυτό που θέλεις και αντέχεις να κάνεις. Η θέλησή μου για περισσότερη εξειδίκευση και εμπειρία υπερίσχυσε των όποιων αναστολών είχα, χωρίς να σημαίνει αυτό, βέβαια, ότι δε δυσκολεύτηκα στην προσαρμογή στο νέο περιβάλλον, την κουλτούρα, τις συνήθειες και την καθημερινότητα ενός λαού εντελώς διαφορετικού από εμάς.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Όχι ιδιαίτερα. Εδώ οι οδοντίατροι βρίσκουν απασχόληση σε κρατικά ή ιδιωτικά νοσοκομεία, κλινικές ή και ιατρεία. Οι πόρτες δεν είναι, δυστυχώς, πάντα ανοιχτές. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ίσως λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου να ήταν για εμένα λίγο πιο εύκολο να βρω δουλειά, καθώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση στα ιατρικά επαγγέλματα στη Γερμανία. Σίγουρα, όμως, χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αρκετή αναζήτηση και τύχη. Η ανεύρεση εργασίας είναι ούτως ή άλλως ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα, στο εξωτερικό ίσως να είναι λίγο πιο απλό, με δεδομένο ότι το αξιοκρατικό σύστημα είναι ισχυρότερο από την Ελλάδα, όμως αυτό δε σημαίνει πως η εργασία σε οποιονδήποτε κλάδο είναι απλή υπόθεση και οι εργοδότες είναι πολύ δοτικοί.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Οι συμπεριφορές που έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα είναι ποικίλες. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Γερμανών μάς αντιμετωπίζει με σεβασμό, ευγένεια και αξιοπρέπεια. Εκτιμούν το γεγονός ότι ζούμε και εργαζόμαστε σε μια ξένη χώρα, όπου χρησιμοποιούμε τη γλώσσα τους. Θαυμάζουν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, ακόμα και αν δε θέλουν να το εκφράσουν όλοι ανοιχτά, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι μιλούν αρχαία ελληνικά. Μας θεωρούν έξυπνους και εργατικούς.
Δε λείπουν, βέβαια, και οι φορές που με αντιμετωπίζουν και νιώθω πραγματικά «ξένος», με ποικίλα ειρωνικά σχόλια για την οικονομική κατάσταση της χώρας μου και το μέλλον της. Ωστόσο, κάθε χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από την εποχή που διανύει. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια οξύτατη οικονομική κρίση, από τις σκληρότερες στην ιστορία της και οι Γερμανοί γνωρίζουν τη «συμβολή» τους σε αυτό. Η οπτική γωνία από την οποία θέλουν να βλέπουν κάποιοι από αυτούς τα πράγματα, είναι βέβαιο ότι γίνεται επί σκοπού και όχι χωρίς δόλο. Αν θελήσουμε να τοποθετήσουμε τα πράγματα σε μια σωστή βάση, η παγκόσμια ιστορία έχει κρίνει πολιτικές σαν της Γερμανίας και, μάλιστα, με πολύ σκληρό τρόπο. Οι ίδιοι προσπαθούν να ξεχάσουν τον Χίτλερ και όσα εκείνος έκανε, αλλά η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη. Όταν, όμως, ξεκινάς για μια ξένη χώρα και ειδικά τη Γερμανία και αφού γνωρίζεις ότι θα διαμείνεις εκεί για χρόνια, δεν μπαίνεις σε διαδικασία να επεξηγήσεις τα αυτονόητα. Οι πολιτικές των χωρών και οι πολιτικοί τους είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τους πολίτες και σίγουρα δεν είναι σωστό να επωμίζονται οι πολίτες τις ευθύνες των πολιτικών. Στην εποχή της απόλυτης παγκοσμιοποίησης αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι διαδραστικά και μέσω του διαλόγου να ανταλλάζουμε γνώσεις, γνώμες και εμπειρίες, χωρίς να χρεώνουμε ή να χρεωνόμαστε με λάθη που οι ίδιοι δεν κάναμε. Άλλωστε, η πλειοψηφία των Γερμανών σίγουρα θα προτιμήσει για τις καλοκαιρινές διακοπές την Ελλάδα.
–Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Θα ξεκινήσω απαντώντας το αντίστροφα το ερώτημα. Τι θα μετέφερα από την Ελλάδα στη Γερμανία ως στοιχείο κουλτούρας, γιατί νομίζω πως αξίζει τον κόπο να το αναφέρω. Αυτό που από την αρχή με εντυπωσίασε και για να είμαι ειλικρινής άργησα πολύ να αποδεχτώ, είναι η διαφορετικότητα αυτού του λαού ως προς την αντιμετώπιση των «ξένων». Οι «ξένοι» δεν είναι απαραίτητα άνθρωποι από άλλη χώρα, αλλά και οι πολύ δικοί τους άνθρωποι, φίλοι και γνωστοί, οι οποίοι ωστόσο δεν ανήκουν στην οικογένειά τους. Οι Γερμανοί δε θα μπορούσαν, λοιπόν να χαρακτηριστούν ως «φιλόξενοι», αφού απέναντι στον τρίτο άνθρωπο η συμπεριφορά τους είναι στην καλύτερη περίπτωση παγερή. Αυτό, λοιπόν, που θα ήθελα να μεταφέρω από την Ελλάδα στη Γερμανία είναι ο Ξένιος Δίας, ένας θεός που θα τους μάθαινε το σεβασμό και την αγάπη στον ξένο, καθώς και τη φιλοξενία όπως την ξέρουν και την εννοούν μόνο οι Έλληνες.
Από τη διαμονή μου στη Γερμανία και την εμπειρία των 4 ετών εδώ θα δυσκολευόμουν να μεταφέρω κάτι ως στοιχείο κουλτούρας των Γερμανών. Χωρίς να είμαι καθόλου εθνικιστής ή τοπικιστής, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η κουλτούρα μας και πόσα στοιχεία της έχουν εμπλουτίσει, αν θέλετε, οι κουλτούρες άλλων λαών. Οι Γερμανοί, λοιπόν, είναι συνεπείς και αρκετά τυπικοί στην εργασία τους. Προσπαθούν και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν να μειώσουν τις πιθανότητες του λάθους, ακολουθώντας μια νόρμα από την οποία δεν παρεκκλίνουν, ακόμα και όταν χρειάζεται. Αυτό το στοιχείο της πειθαρχίας θα ήθελα να υπάρχει και στη χώρα μας, συνδυαζόμενο όμως και από κριτική σκέψη και ευστροφία που ο λαός μας διαθέτει.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι…
Τον Αγγλικό Κήπο. Ένας από τους μεγαλύτερους κήπους της Ευρώπης, συνέχεια των κήπων των βασιλικών ανακτόρων, με πλούσια βλάστηση, λίμνες και κανάλια. Μια βόλτα με το ποδήλατο θα σας μαγέψει σίγουρα. Επιβάλλεται μια στάση στο Chinesisches Turm, γνωστή μπυραρία, για ένα λουκάνικο και μία μπύρα.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης, με στάση στη Marienplatz με το περίφημο ρολόι Glockenspiel, στην Odeonsplatz με την Theatinerkirche και τη Salvatorkirche, που λειτουργεί ως ορθόδοξος ναός και στην περίφημη Frauenkirche, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει από το καμπαναριό τη θέα της πόλης.
Για τους λάτρεις της τέχνης υπάρχουν πολλές πινακοθήκες, όπως η παλιά, η νέα και η μοντέρνα, το Deutsches Museum, η όπερα και πολλά άλλα. Πολλά φεστιβάλ, συναυλίες, παραστάσεις χορού και θεάτρου. Και φυσικά, το περίφημο Oktoberfest, η διάσημη γιορτή της μπύρας κάθε Οκτώβρη, που μαζεύει κόσμο από όλες τις χώρες.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Αυτό που λείπει περισσότερο σε όποιον άνθρωπο βρίσκεται στο εξωτερικό είναι η οικογένειά του. Έτσι, λοιπόν, και εμένα μου λείπουν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Από την πόλη μου, μου λείπει η θάλασσα, ο ουρανός, η ηρεμία και το καλοκαίρι. Η κουζίνα μας, τα φαγητά μας, η μεσογειακή διατροφή, αλλά και ο τρόπος που αυτά μας ενώνουν είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να απολαύσει κανείς σε άλλες χώρες. Αυτό, όμως, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί και να ξεπεραστεί από κανέναν από όσους έφυγαν στο εξωτερικό είναι ο καιρός. Αν και έχουν περάσει 4 χρόνια, ακόμα δεν έχω συνηθίσει την ολοήμερη συννεφιά, ακόμα και τις ημέρες του καλοκαιριού, τις βροχές και το απίστευτο κρύο του χειμώνα, με τις θερμοκρασίες να φτάνουν στους -20. Ο καιρός είναι σημαντικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης και των συνηθειών κάθε λαού.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Υπήρχε πάντα και τώρα ειδικά που οι διδακτορικές μου σπουδές φτάνουν στο τέλος τους, έχει γίνει ιδιαίτερα έντονη. Σίγουρα το επαγγελματικό μέλλον στη Γερμανία προβλέπεται άψογο, με ποικιλία ευκαιριών και δυνατότητα απόκτησης πολλών χρημάτων. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα που μου λείπουν από την Ελλάδα κάνουν τη ζυγαριά να γέρνει προς τη μεριά της επιστροφής στη χώρα μου, ακόμα και αν οι οικονομικές απολαβές είναι πολύ, πολύ μικρότερες σε σχέση με αυτές στη Γερμανία. Η Ελλάδα χρειάζεται τους νέους επιστήμονες, καθώς και τις γνώσεις τους. Επίγειοι παράδεισοι δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν. Παραχωρήσεις γίνονται και ο καθένας βάζει τα όρια εκεί που νομίζει. Η ζωή στο εξωτερικό είναι δύσκολη και αρκετά σκληρή. Η διαφορά της κουλτούρας είναι κάποιες φορές χαοτική και αυτό δυσχεραίνει τη διαβίωση εκεί. Μπορεί οι απολαβές να είναι καλύτερες, όμως τα χρήματα που μπορεί να παίρνει κάποιος από εκεί διοχετεύονται στη διασκέδαση, προκειμένου να υπάρξει ψυχική ισορροπία. Συνεπώς, ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θέλει να ζήσει και, φυσικά, τον τόπο. Για εμένα προσωπικά το δίλημμα δεν ήταν ουσιαστικό. Ήμουν και είμαι σίγουρος ότι η επιστροφή μου εδώ, όσο δύσκολη και αν είναι, θα μου προσφέρει εσωτερική πληρότητα και ευτυχία. Άλλωστε, τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή εξακολουθούν να μην είναι πράγματα και είναι εκείνα που δεν αγοράζονται και δεν πωλούνται.
Των Κώστα Γαζούλη- Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
