Με τρεις νέους ανθρώπους, την Κατερίνα Παπαδοπούλου, τον Γιώργο Λαζαρίδη και τον Μάνο Χαλούλο, που για διαφορετικούς λόγους βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι, μίλησε το «Θάρρος», θέλοντας να μάθει πώς είναι η καθημερινότητά τους στην Καλαμάτα και πόσο φιλόξενη είναι αυτή η πόλη.
Τι έχουν να πουν στις Αρχές, αλλά και στον κάθε αδιάφορο- βιαστικό που θα παρατήσει το αυτοκίνητό του σε θέση ΑμεΑ ή πάνω σε μια ράμπα, αδιαφορώντας για το πώς θα περάσει η Κατερίνα, ο Γιώργος, ο Μάνος ή κάποια μητέρα με το παιδί της που είναι σε καροτσάκι;
Ελπίζω, μετά την ανάγνωση του θέματος, κάποιοι να ευαισθητοποιηθούν και να μην αφήσουν ξανά το αυτοκίνητό τους όπως τους βολεύει.
Στο μεν Δήμο, να σκεφτούν πραγματικά αυτά τα άτομα και όχι απλά να κάνουν μια τυπική διάβαση ή μια διαδρομή για τυφλούς, μόνο για να λένε ότι υπάρχει. Να συναντηθούν μαζί τους και, μέσα από διάλογο, να κάνουν έργα ουσιαστικά για ΑμεΑ.
Οι δε επαγγελματίες της πόλης, να προβληματιστούν και να δουν πώς μπορούν να κάνουν τους χώρους τους εύκολα προσεγγίσιμους.
Να σημειωθεί ότι αφορμή για το όλο θέμα αποτέλεσε η επιθυμία της Κατερίνας να πάει στο Φεστιβάλ Χορού που γίνεται στο Κάστρο, όπου η πρόσβαση είναι δύσκολη.
-Πόσο καιρό βρίσκεσαι σε καροτσάκι;
Κ.Π: Πάσχω από μια νευροεκφυλιστική νόσο, η οποία διαγνώστηκε σε ηλικία 12 ετών και σταδιακά επιβραδύνθηκε η κίνησή μου. Στο αναπηρικό αμαξάκι κάθισα όταν ήμουν 22 χρόνων περίπου.
Γ.Λ.: 20 χρόνια βρίσκομαι σε καροτσάκι.
Μ.Χ.: Χτύπησα την 1η Σεπτεμβρίου του 2007, ενώ στο καροτσάκι είμαι από τις αρχές του 2008.
-Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας σε σχέση με πριν;
Κ.Π.: Αρκετά και από πολλές απόψεις. Το σημαντικότερο είναι ότι όφειλα να μάθω ένα διαφορετικό τρόπο για να επιβιώνω, να αλληλεπιδρώ και να προσαρμόζομαι στις κοινωνικές απαιτήσεις. Τώρα, έπειτα από 7 χρόνια και παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν και μέσα στην κοινωνία μας, δουλεύω, έχω φίλους, έχω σχέση, βγαίνω κ.τ.λ. Έχω, κατά τα άλλα, μια φυσιολογική ζωή.
Γ.Λ: Αρκετά, φαντάσου ότι το ατύχημα συνέβη στα 19 μου. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και να προσαρμοστείς στη νέα ζωή και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν περπατάς. Όμως, η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο.
Μ.Χ: Έχει αλλάξει ριζικά η ζωή μου, γιατί πλέον είναι άλλες οι ανάγκες της καθημερινότητας.
-Υπάρχουν σημεία που πλέον δεν μπορείτε να πάτε; Αν ναι, ποια;
Κ.Π.: Υπάρχουν διάφορα σημεία και καταστήματα που είναι απροσπέλαστα για έναν άνθρωπο με αμαξίδιο. Δημόσιοι χώροι, παραλίες και πολλά ακόμα.
Κάτι που με απασχολεί εδώ και χρόνια είναι ο αποκλεισμός που βιώνω από πολιτιστικά θεάματα. Συγκεκριμένα, τους καλοκαιρινούς μήνες οι περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις διεξάγονται στο Κάστρο Καλαμάτας. Έχει αναρωτηθεί κάποιος αρμόδιος πώς μπορεί ένας χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου να ανέβει τόσα σκαλιά;
Γ.Λ.: Στο Κάστρο Καλαμάτας, στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο, αν και έχω καιρό να πάω, ακόμα σε αρκετά μαγαζιά και σε αρκετά πεζοδρόμια.
Μ.Χ.: Τα σημεία που δεν μπορώ να πάω είναι πολλά, γιατί σχεδόν πουθενά δεν υπάρχει πρόσβαση, ούτε ράμπες στα πεζοδρόμια, μόνο στην πλατεία έχει και στην παραλία και, μάλιστα, όχι παντού.
-Γενικότερα, πόσο δύσκολο είναι ένα άτομο σε καροτσάκι να μετακινηθεί στην πόλη μας;
Κ.Π.: Υπάρχουν και κάποιες υποδομές κατάλληλες, αλλά μόνο στο κέντρο. Στο μη κέντρο, τα πεζοδρόμια είναι επιεικώς απαράδεκτα και τις περισσότερες φορές ανύπαρκτα.
Γ.Λ.: Είναι μέτρια θα έλεγα, κι αυτό, γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες και ειδικά στο κέντρο. Έχει αλλάξει η εικόνα της πρόσβασης προς το καλύτερο, όμως χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά σε πολλούς δρόμους της πόλης, όπως και σε δημόσια κτήρια και υπηρεσίες.
Μ.Χ.: Τα πεζοδρόμια είναι απαράδεκτα και ο λόγος είναι ότι στην άκρη είναι πάντα σαν ένα μικρό σκαλάκι. Σκέψου ότι, αν πάει κάποιος με ένα ηλεκτρικό καρότσι μόνος του, δε θα μπορεί ούτε να ανέβει και ούτε να κατέβει. Στην ουσία, μόνο ο ποδηλατοδρόμος βολεύει, εκτός κι αν έχει μάθει κάποιος να ανεβαίνει με σούζες. Με αυτό τον τρόπο εγώ τα ανεβαίνω και τα κατεβαίνω.
-Θεωρείτε ότι, πέρα από το Δήμο, οι καταστηματάρχες σάς υπολογίζουν;
Κ.Π.: Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά χωρίς πρόσβαση. Θεωρώ απαράδεκτο να ανοίγουν καινούργια μαγαζιά με τουαλέτες είτε στο υπόγειο είτε σε όροφο και, φυσικά, χωρίς πρόσβαση στην είσοδο. Τα αμαξίδια πρέπει να βγάλουν φτερά και οι ιδιοκτήτες τους φούσκα από ατσάλι.
Γ.Λ.: Όπως είπα και παραπάνω, γίνεται προσπάθεια, αλλά θέλει αρκετή δουλειά ακόμα. Τα περί Δήμου τα ανέφερα. Ως προς τους ιδιώτες, σπάνια θα δεις ράμπα αντί για σκαλοπάτι στα μαγαζιά, και ακόμα πιο σπάνια τουαλέτες για ΑμεΑ. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να γίνει αυτό.
Μ.Χ.: Εγώ απορώ με τα καταστήματα, πώς παίρνουν τις άδειες λειτουργίας που δεν έχουν τουαλέτες ΑμεΑ, αφού αν έρθει κάποιος εκτός Καλαμάτας, δε θα έχει να εξυπηρετηθεί. Ακόμα και τα ξενοδοχεία, λίγα έχουν πρόσβαση και μπορεί να πάει μόνο του το άτομο. Τα περισσότερα έχουν σκαλιά και δεν έχουν ασανσέρ και, φυσικά, τα δωμάτια δεν έχουν σωστή τουαλέτα για τα ΑμεΑ.
-Η Καλαμάτα πόσο φιλόξενη πόλη είναι για εσάς;
Γ.Λ: Η Καλαμάτα έχει το προτέρημα πως είναι «φλατ» και διευκολύνει τη μετακίνηση, μπορούμε να παίξουμε τένις στο γήπεδο τένις για ΑμεΑ του Δήμου, μπορούμε να κάνουμε ιστιοπλοΐα στον Αίολο. Όμως, χρειάζονται ράμπες ακόμα στα πεζοδρόμια, ράμπες στην παραλία, θέσεις παρκινγκ στην παραλία, πρόσβαση στους αθλητικούς χώρους, έχει γίνει προσπάθεια, αλλά χρειάζεται δουλειά ακόμα.
Μ.Χ.: Ας μην κοροϊδευόμαστε, και ας δούμε ότι η Καλαμάτα δεν είναι πολύ φιλόξενη πόλη για άτομα σε αμαξίδια, ενώ θα μπορούσε. Για να μην πούμε για την πρόσβαση στις παραλίες, γιατί δεν υπάρχει. Βάζουν μια ξύλινη κατασκευή, η οποία, μάλιστα, φτάνει μέχρι τη μέση της απόστασης και γενικά αν είναι ένα άτομο μόνο του, δεν μπορεί να πάει.
-Η πόλη μας ζητά να συμμετάσχει σε διαγωνισμό ως φιλόξενη πόλη για ΑμεΑ. Ένα σχόλιο γι’ αυτό.
Κ.Π.: Όταν διάβασα ότι η πόλη μας θέτει υποψηφιότητα για πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και ότι ζητά να συμμετάσχει σε διαγωνισμό ως φιλόξενη πόλη για ΑμεΑ, γέλασα. Στο μυαλό μου έρχεται η φράση «όλα τα ’χε η Μαριορή, ο φερετζές τής έλειπε».
Αισθάνομαι ότι υπάρχει αρκετός δρόμος και πολλή δουλειά για να γίνει κάτι τέτοιο.
Θεωρώ επιτακτική ανάγκη να γίνει ενημέρωση για την αναπηρία στους δημότες της Καλαμάτας.
Γ.Λ.: Αυτό δεν το γνωρίζω για το διαγωνισμό, σίγουρα όμως θα ήθελα πολύ να συμμετάσχουμε ως πόλη. Να προσπαθήσουμε για αυτό και μακάρι να κερδίζαμε κιόλας, όμως θέλει πολλή δουλειά, να γίνουν πολλά πράγματα και βασικά να ζητήσουν και τη βοήθειά μας, μιας και γνωρίζουμε καλυτέρα από τον καθέναν τι χρειάζεται να γίνει σε μια πόλη για να είναι φιλική στα ΑμεΑ…
Μ.Χ.: Καλυτέρα η πόλη μας να μην πάρει μέρος στο διαγωνισμό, γιατί θα δουν πολλές άλλες πόλεις τι έχουν κάνει για τα ΑμεΑ και πόσο πίσω είμαστε εδώ, ειδικά στις προσβάσεις για τη θάλασσα.
-Οι συνδημότες μας και, κυρίως, οι οδηγοί, πόσο σας υπολογίζουν;
Κ.Π.: Οι συμπολίτες μας πολλές φορές και όχι όλοι, είναι αδιάφοροι, παρκάρουν όπου γουστάρουν, γενικά η συμπεριφορά τους μαρτυρά άγνοια.
Γ.Λ.: Δυστυχώς, οι περισσότεροι δε μας υπολογίζουν και δε σέβονται το συνάνθρωπό τους. Παρκάρουν και κλείνουν τις ράμπες, εμποδίζουν τη μετακίνησή μας, παρκάρουν στις θέσεις στάθμευσης των ΑμεΑ. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με την αστυνόμευση, αλλά με την αδιαφορία, την παιδεία και το ότι ο Έλληνας κοιτάζει μόνο την πάρτη του, κι ας λένε πολλοί ότι έχουμε αλλάξει. Να μην τα θέλουμε όλα δικά μας, αλλά να γίνονται τα αυτονόητα για όλους μας, ελπίζω να αλλάξουμε ως λαός και πρώτα από τις μικρότερες ηλικίες, εκεί είναι το στοίχημα.
Μ.Χ: Υπάρχουν κάθε πάστας. Δηλαδή, υπάρχουν άτομα που τρέχουν να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε βοήθεια, ενώ υπάρχουν κι άλλοι που δε σέβονται τίποτα, όπως τις θέσεις πάρκινγκ ΑμεΑ. Είναι σπάνιο να μην είναι κατειλημμένες από μη ΑμεΑ.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
