Κορυφώνονται και ολοκληρώνονται οι ζυμώσεις και το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων μεταξύ των νέων παρατάξεων και δημάρχων στα δημοτικά συμβούλια της Μεσσηνίας, αλλά και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Κι αυτό γιατί, από σήμερα, ξεκινούν οι ορκωμοσίες των νέων δημάρχων, διαδικασία που θα κορυφωθεί το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.
Η αρχή γίνεται από το δήμο Οιχαλίας, όπου το βράδυ στις 8.00, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου ορκίζεται η νέα δήμαρχος και μοναδική γυναίκα πρώτη πολίτης, Παναγιώτα Γεωργακοπούλου, αλλά και το νέο Δημοτικό Συμβούλιο. Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο έχουμε ορκωμοσίες στους άλλους δήμους της Μεσσηνίας και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, ενώ, διαδικαστικά το θέμα κλείνει με τελευταίο το νέο δήμαρχο Καλαμάτας Θανάση Βασιλόπουλο, μαζί με το νέο Δημοτικό Συμβούλιο, στις 28 Αυγούστου στο Μέγαρο Χορού.
Κρίνοντας από την περίοδο των ζυμώσεων, η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, θα λέγαμε ότι, εκτός από τον “πόλεμο δηλώσεων” μεταξύ του νέου και του απερχόμενου δημάρχου στο δήμο Τριφυλίας και των κ.κ. Τατούλη και Νίκα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, η κατάσταση διαδοχής κρίνεται ως ομαλή, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μάλιστα, για το δήμο Καλαμάτας ακούγονται και φήμες για…ετερόκλητες συμπορεύσεις.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί η νέα αυτοδιοικητική περίοδος να κρύβει ελπίδες για τους Μεσσήνιους, να ακουστούν αγορεύσεις -απ’ όλες τις πλευρές- “διθυραβικές” και γεμάτες υποσχέσεις, αλλά καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι. Η κενότητα του πολιτικού λόγου και η δουλοπρέπεια της πολιτικής πράξης πάντα θα περιμένουν τις ευκαιρίες για να αναδειχτούν και να αποδείξουν το χιλιοειπωμένο “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”.
Όταν ο Shakespeare έβαζε στο στόμα του Marcellus τη φράση που έμελλε να γίνει από τις διασημότερες της παγκόσμιας δραματουργίας, δεν φανταζόταν ότι η ζωή, πολλούς αιώνες μετά, μιμήθηκε την τέχνη. Ένας από τους ασήμαντους χαρακτήρες του κορυφαίου έργου την παρέδωσε στην ιστορία, αλλά και ο πρίγκιπας Άμλετ από τότε έλεγε ότι το κράτος της Γιουτλάνδης μοιάζει με «κήπο αβοτάνιστο, ξεσποριασμένο. Άγρια πράγματα, χοντρόφυλλα, θρασιά τον πνίγουν όλο».
Εξάλλου όλοι μας είμαστε παθόντες. Επιθυμούσαμε πάντοτε έναν δήμο ή την Περιφέρεια να λειτουργούν αποτελεσματικότερα. Κάτι όμως έχουμε πάνω μας ως κληρονιμιά. Το βίωμα. Η φθορά των υποσχέσεων που έχουν ξαναδοθεί.
Από το νέο ξεκίνημα μέχρι επενδύσεις, ανάπτυξη… Έχουμε φορέσει πάνω μας σαν ρούχο την απογοήτευση και τη φθορά της. Νιώθουμε την τρύπα στο πουκάμισο αυτό, το αδειανό από πράξεις, να κάνει το δέρμα μας να ανατριχιάζει στο πρώτο βοριαδάκι των αθετήσεων, κι αυτό έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Αν από την 1η Σεπτεμβρίου συμβεί κάτι διαφορετικό, θα κερδίσουν όσοι πιστεύουν ακόμα στα θαύματα…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
